Κατερίνα Μιχαηλίδου
«Άμπρα κατάμπρα, κατάρα σου δίνω σκληρή. Τα μουστάκια σου θα μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ και κανείς να τα κόψει δεν θα μπορεί.» Αυτά τα λόγια είπε η μάγισσα Καρακάξα στον καημένο τον μαύρο Γάτο και αμέσως εξαφανίστηκε. Εκείνος δεν πίστεψε τίποτα από τα λόγια της καρακάξας και έφυγε χοροπηδώντας και γελώντας. Έκανε τη συνηθισμένη του βόλτα στο δάσος και το βράδυ κούρνιασε για να κοιμηθεί.
Το πρωί όμως όταν σηκώθηκε για να τεντωθεί και να αρχίσει ψάχνει για το φαγητό του αισθάνθηκε ότι τα μουστάκια του ακουμπούσαν στα χορτάρια και όσο πέρναγε η μέρα άρχισαν να σέρνονται στο χώμα. Τον δυσκόλευαν πολύ, πάνω όμως που άρχισε να στεναχωριέται τον πλησίασαν διάφορα μικροσκοπικά ζωάκια και πουλάκια, κάθισαν πάνω στα πελώρια πια μουστάκια του και τον παρακάλεσαν να αρχίσει να τρέχει, έτσι θα έκαναν μια τρελή βόλτα μαζί του. Τα ζωάκια γελούσαν με την καρδιά τους καθώς ο γάτος έτρεχε ανάμεσα στα λουλούδια και όταν σκαρφάλωνε στα δέντρα σηκώνονταν και αυτά ψηλά.
Η μέρα του περνούσε διασκεδαστικά όμως το βράδυ που έμενε μόνος του ήταν δυστυχισμένος. Σε λίγες μέρες τα μουστάκια του θα γίνονταν τόσο βαριά που δεν θα μπορούσε πια να τα σέρνει.
«Δεν έπρεπε να κοροϊδέψω την καρακάξα για την άσχημη φωνή που έχει, σκέφτηκε, ούτε για την αστεία μακριά ουρά της. Είχε δίκιο όταν μου είπε ότι όλα τα πλάσματα έχουν σκόπιμα κάποια χαρακτηριστικά αλλά εγώ εξακολουθούσα να την κοροϊδεύω». Δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά του. Τότε από το κλαδί ενός δέντρου ακούστηκε η φωνή μιας κουκουβάγιας.
«Ε! Ψιτ, γάτε σε σένα μιλάω, έχω παρακολουθήσει όλη την ιστορία σου από την μέρα που σε καταράστηκε η καρακάξα, ήταν σκληρή απέναντι σου αλλά και εσύ ήσουν άμυαλος. Σκέψου πώς θα αισθανόσουν αν όλοι σε κορόιδευαν που είσαι μαύρος σαν την νύχτα. Βλέπω όμως ότι έχεις μετανιώσει, ότι έχεις καταλάβει το λάθος σου. Άκου λοιπόν τι πρέπει να κάνεις. Όταν ξημερώσει θα κάνεις μια τόσο καλή πράξη για 3 πλάσματα του δάσους, ώστε να σου πουν «ευχαριστώ». Πρόσεξε όμως πρέπει να τις κάνεις πριν βγει το φεγγάρι. Μόνο τότε θα φύγει η κατάρα της καρακάξας από πάνω σου.» Με αυτά τα λόγια η κουκουβάγια πέταξε στα κλαδιά του διπλανού δέντρου.
Μόλις βγήκε ο ήλιος ο γάτος ξεκίνησε την αποστολή του. Δυσκολευόταν να περπατήσει αλλά είχε αποφασίσει να ακολουθήσει τη συμβουλή της κουκουβάγιας.
Καθώς προχωρούσε άκουσε τιτιβίσματα ανάμεσα στα χορτάρια, ένα φοβισμένο πουλάκι είχε πέσει από τη φωλιά του. Τότε ο γάτος το έπιασε με το στόμα του, άρχισε να σκαρφαλώνει στο δέντρο, και το άφησε απαλά στη φωλιά του. Η μαμά του, που γύριζε εκείνη τη στιγμή, χαρούμενη τον ευχαρίστησε.
Πλησίαζε μεσημέρι όταν είδε μια χελώνα που είχε αναποδογυρίσει, μάταια κουνούσε τα πόδια της στον αέρα αλλά δεν κατάφερνε να γυρίσει το καβούκι της.
Την πλησίασε, την έσπρωξε προσεκτικά με το μουσούδι του και όταν αυτή στηρίχτηκε και πάλι στα πόδια της τον ευχαρίστησε.
Η κοιλιά του είχε αρχίσει να γουργουρίζει από την πείνα, όμως συνέχιζε να ψάχνει και να σκέφτεται τι άλλη καλή πράξη θα μπορούσε να κάνει. Ο ήλιος βασίλευε και σε λίγο θα έβγαινε το φεγγάρι, φοβόταν ότι δεν θα προλάβαινε και τότε θα ήταν καταδικασμένος.
Μια μεγάλη λακκούβα γεμάτη νερό φάνηκε μπροστά του και στη μέση της κάτι που γυάλιζε, ένα μεγάλο ζουζούνι προσπαθούσε να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει. Αυτά όμως είχαν βραχεί πολύ και πάρα τις προσπάθειές του ήταν αδύνατον.
Του γάτου δεν του άρεσε ποτέ το νερό όμως δεν δίστασε να βάλει μέσα το πόδι του ώστε το ζουζούνι να γαντζωθεί πάνω του και να το βγάλει έξω. Το ζουζούνι μόλις πάτησε πάλι στο χώμα τον ευχαρίστησε, λίγο ακόμα και θα πνιγόταν.
Ο γάτος τίναξε τα πόδια του για να στεγνώσει και ξάπλωσε στο γρασίδι.
Ήταν τόσο εξαντλημένος που κοιμήθηκε αμέσως, έτσι δεν κατάλαβε ότι όταν το φεγγάρι έλαμψε πάνω από το δάσος, τα μουστάκια του είχαν γίνει πάλι μικρά και όμορφα.
Γλυκό και διδακτικό!!!
Μέσα στη συντομία του, προτέρημα, πλούσιο σε διδάγματα κ εικόνες. Εύγε Κατερίνα μου.