«Ο Αϊ Βασίλης και η καμινάδα»

Κατερίνα Μιχαηλίδου

Ο Τσάρλι ήταν μαθητής του Αϊ Βασίλη αρκετά χρόνια, έφερνε κάθε μέρα στο εργαστήριο των παιχνιδιών τα γράμματα των παιδιών. Τα ξωτικά τον αγαπούσαν πολύ το ίδιο και οι τάρανδοι, που όποτε τον έβλεπαν χαμήλωναν το κεφάλι τους γιατί ήξεραν ότι ο Τσάρλι θα τους χάιδευε. Τα τελευταία χρόνια ο Αϊ Βασίλης τον έπαιρνε  μαζί του για να μοιράζουν τα δώρα των παιδιών. Δυο μέρες  όμως πριν από τα Χριστούγεννα ο Αϊ Βασίλης φώναξε τον Τσάρλι και του είπε:

«Αγαπημένο μου παιδί, είμαι άρρωστος και δεν θα μπορέσω φέτος να μοιράσω τα δώρα των παιδιών, πιστεύω όμως ότι εσύ μπορείς να πάρεις την θέση μου και να τα καταφέρεις.»

«Μα Αϊ Βασίλη μου, δεν είμαι έτοιμος, τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρω;»

Δεν βρήκαν όμως άλλη λύση, έτσι από την επόμενη μέρα άρχισαν τις ετοιμασίες. Την παραμονή των Χριστουγέννων όλα ήταν έτοιμα, τα δώρα φορτώθηκαν στο έλκηθρο, οι τάρανδοι παρατάχθηκαν πίσω από τον αρχηγό τους τον Ρούντολφ και ο Τσάρλι έδωσε το σύνθημα για να ξεκινήσουν.

Ο Αϊ Βασίλης ικανοποιημένος τον κοίταζε μέσα από το παράθυρό του.  Όλα πήγαιναν καλά, ο Τσάρλι έμπαινε μέσα από τις καμινάδες άφηνε τα δώρα έτσι όπως είχε δει τον αγαπημένο του Αϊ Βασίλη να κάνει τόσα χρόνια. Καθώς συνέχιζε το ταξίδι του, είδε μια καμινάδα που φεγγοβολούσε, ήταν παράξενη δεν είχε δει ποτέ κάποια παρόμοια, ούτε είχε ακούσει τον Αϊ Βασίλη να μιλά για αυτή. Παρόλο που φοβήθηκε λίγο αποφάσισε να μπει μέσα, εκεί όμως που έπεσε δεν ήταν κάποιο σπίτι αλλά  ένας λαβύρινθος. Αποφάσισε να τον ακολουθήσει και ευχήθηκε να τα κατάφερνε να βγει από εκεί.

Κάθε φορά όμως, που ακολουθούσε μια διαδρομή, μια πόρτα εμφανιζόταν μπροστά του. Όταν άνοιξε την πρώτη είδε ένα δάσος και μερικά παιδιά ξυπόλητα να κάθονται σε έναν κύκλο και να παίζουν με μικρά χαλίκια, κανένα παιχνίδι δεν υπήρχε τριγύρω, έτσι αποφάσισε να τους αφήσει μερικά από τον σάκο του και συνέχισε μέσα στον λαβύρινθο. Όταν άνοιξε τη δεύτερη πόρτα είδε πάλι κάποια παιδιά τόσο αδύνατα που αντί για ρούχα φορούσαν μερικά κουρέλια και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να τους προσφέρει μερικά παιχνίδια και να συνεχίσει. Πίσω από την επόμενη πόρτα είδε μια αίθουσα νοσοκομείου με μερικά παιδιά να κοιμούνται κάπως ανήσυχα, ίσως ήταν μια παρηγοριά σκέφτηκε να αφήσει δίπλα στα κρεβάτια τους από ένα παιχνίδι να το δουν όταν θα ξυπνήσουν.

Συνέχισε και άνοιξε την επόμενη πόρτα, μια παραγκούπολη εμφανίστηκε μπροστά του με σπίτια φτιαγμένα από χαρτόνια και μερικά παιδιά να παίζουν με μπάλες φτιαγμένες από σκουπίδια, διάλεξε τις πιο όμορφες μπάλες που είχε ο σάκος του και τους τις έδωσε.

Νόμιζε ότι δεν θα έβγαινε ποτέ από αυτόν τον λαβύρινθο, όποια πόρτα και αν άνοιγε έβλεπε παιδιά που δεν είχαν ένα ζεστό σπίτι, που δεν είχαν γονείς να τους αγοράζουν όχι μόνο παιχνίδια αλλά ούτε τα βασικά αγαθά,

Ο Τσάρλι ήταν απογοητευμένος, όχι μόνο είχε μοιράσει σε αυτά τα παιδιά όλα τα παιχνίδια που του είχαν δώσει τα ξωτικά και είχε αδειάσει ο σάκος του, αλλά  νόμιζε κι ότι δεν θα κατάφερνε ποτέ να βγει από αυτόν τον λαβύρινθο. Αποφάσισε έτσι να ανοίξει ακόμα μια πόρτα και τότε είδε μπροστά του τον Αϊ Βασίλη να στέκεται χαμογελώντας. Αγκάλιασε τον Τσάρλι τρυφερά και του είπε:

«Μπράβο Τσάρλι, έδειξες επιμονή και θέληση να δώσεις χαρά και λίγη ευτυχία σε κάποια παιδιά που δεν είχαν τη δυνατότητα να μας γράψουν γράμμα και να ζητήσουν  τα παιχνίδια των ονείρων τους. Από εδώ και μπρος  κάθε  Χριστούγεννα θα περνάμε από αυτή τη λαμπερή καμινάδα και θα χαρίζουμε χαμόγελα σε όλα τα παιδιά. Άντε πάμε τώρα να μοιράσουμε και τα παιχνίδια που έχω εγώ στο σάκο μου.»

Καθώς χιονονιφάδες άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό τα  καμπανάκια που φορούσαν οι τάρανδοι ακούστηκαν σαν μελωδία μέσα  στα όνειρα των παιδιών.