(Πολύβιος Δημητρακόπουλος)
Αγγελική Αγγελοπούλου
Εκείνο το απόγευμα του Απρίλη, όλα έμοιαζαν αλλόκοτα. ‘Έριξε μια ματιά από το παράθυρο και κάθισε αποσβολωμένος στον καναπέ, αμίλητος, προσπαθώντας να κατανοήσει τι συμβαίνει εκεί έξω! Ο ουρανός κοκκίνισε μέσα σε δευτερόλεπτα. Μια λεπτή σχεδόν αδιόρατη σκόνη απλώθηκε παντού και χώθηκε στην πιο μικρή χαραμάδα, στο πιο απίθανο σημείο κάθε επιφάνειας, καλύπτοντας απ’ άκρη σ’ άκρη κάθε σπιθαμή ανοίγματος, τρύπας, κενού, εκτεθειμένης ρωγμής, σε τέτοιο βαθμό που νόμισε ότι διακτινύστηκε στον Άρη, στον κόκκινο πλανήτη !
Μόνο τα κόκκινα γεράνια στη γλάστρα του μπαλκονιού δεν διαμαρτυρήθηκαν, τα γαρύφαλλα τα άλικα και οι πιπερίστες οι καυτερές που μεγάλωναν στο περβάζι της κουζίνας. Με την «κόκκινη εισβολή» σταμάτησαν οι επικοινωνίες, οι δρόμοι σκοτείνιασαν ξαφνικά και οι πιο δύσπιστοι άρχισαν να μιλούν για την συντέλεια του κόσμου, την Δευτέρα Παρουσία. Μια έντονη μυρωδιά από αγιορείτικο λιβάνι διαπέρασε τα ρουθούνια του, σκορπίστηκε στο δωμάτιο σαν αράχνη που ύφαινε τον αόρατο ιστό της και πλανήθηκε αργά μέχρι το μπαλκόνι με τις γλάστρες και τα γλαστράκια που αγέρωχα κοιτούσαν κι αυτά την αλλόκοτη συμφορά. Μια περίεργη παρόρμηση κυρίεψε το μυαλό του, κοιμισμένα ένστικτα πλεγμένα με τους νευρώνες και τις φαντασιώσεις της στιγμής, τον οδήγησαν έξω στο μπαλκόνι με την πνιγηρή ατμόσφαιρα κι ας φώναζε ο εκφωνητής του απογευματινού δελτίου ειδήσεων να κλείσουμε τις πόρτες και τα παράθυρα. Αγκάλιασε απαλά, σαν να ήθελε να προστατέψει τα κεφαλάκια των λουλουδιών που ξαφνιάστηκαν στο άγγιγμα του, ακούμπησε το μάγουλό του στα λεπτά φύλλα τους και κοίταξε ίσια στον κομμάτι του ουρανού που ήταν ορατό από την τέντα και τα τριγύρω διαμερίσματα. Του φάνηκε σαν να είδε τη μορφή της γιαγιάς του να του χαμογελά γαλήνια και να του ψιθυρίζει:
«Αγάπα τα άνθη»…
Αγγελική Αγγελοπούλου © 2024