Ψάχνοντας κάτι να γράψω για τη μεγάλη μας εθνική εορτή, την 28η Οκτωβρίου, κατέληξα ότι αυτό που είχα γράψει πριν από ένα χρόνο μπορεί να θεωρηθεί εκπληκτικά επίκαιρο, καθότι δεν άλλαξε τίποτα σχετικά με την ελευθερία, κάθε μορφής.
28/10/1940 μία ιστορική και σπουδαία μέρα. Μια σπουδαία μέρα, που δηλώνει πως η ελευθερία είναι πάνω από όλα και πως κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει να την απαρνηθούμε υπό οποιαδήποτε απειλή. Γενναιότητα, σθένος, ψυχραιμία και ξεκάθαρη βούληση του έθνους μας για ελευθερία. Και κάθε φορά που η ελευθερία μας απειλήθηκε με αυτόν τον τρόπο, η υπεράσπισή της από όλους μας υπήρξε μονόδρομος. Άξιοι λοιπόν, συνεχιστές της ηρωικής γενιάς των Ελλήνων. Είναι όμως, ακόμη και τώρα, έτσι;
Τι γίνεται άραγε, με εκείνες τις ελευθερίες που καταπατώνται καθημερινά υπό το πρίσμα της προστασίας μας και όχι μόνο; Ακούστηκε κανένα βροντερό ΟΧΙ από πουθενά; Σηκώθηκε καμιά τεράστια βουή να τρομάξει κάθε τι που απειλεί την ελευθερία μας; Ρητορικές οι ερωτήσεις. Ας τις αφήσουμε όμως στην άκρη για χάρη αυτής της μέρας, ώστε να μην την κάνουμε να χάσει έστω και ελάχιστα από τη λάμψη της. Ας θυμόμαστε μόνο ότι η ελευθερία είναι αρετή, είναι δικαίωμα, είναι μονόδρομος για κάθε άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του και την ύπαρξή του και ως εκ τούτου δεν μπορεί να φανταστεί καμία μορφή σκλαβιάς να τον εξουσιάζει. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!