Σε ένα παράλληλο σύμπαν:
Σε ένα παράλληλο σύμπαν τώρα, αυτό που ζω εγώ και που αφήνει αδιάφορο σχεδόν όλον τον πλανήτη και δικαίως, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μία μικρή ιστορία που έγραψα κάποτε, πολλά, πάρα πολλά, χρόνια πριν. Φανταστική βεβαίως, αλλά ό,τι πρέπει για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου!
Το γυμνό του σώμα πλησιάζει το δικό της. Την αγγίζει και εκείνη τρέμει ολόκληρη. Με τις άκρες των δαχτύλων του σκιαγραφεί διαδρομές στα πιο απρόσιτα σημεία του κορμιού της, στα πιο απόκρυφα. Κάθε του άγγιγμα ανοίγει μια πύλη στο Αιώνιο, στο Αληθινό. Δημιουργεί μια Ιστορία. Κάθε του άγγιγμα οδηγεί σε μια έκσταση λυτρωτική!
Κλείνει τα μάτια. Δαγκώνει τα χείλη. Αφήνεται στην ηδονή. Το πάθος ξεχύνεται με ακατανίκητη ορμή. Σάρκα έτοιμη να εκραγεί. Αργός, αργός να είναι ο θάνατος αυτός!
Ποιος θνητός, άραγε, πόθησε ποτέ το θάνατο με περισσότερη ορμή;
Δυο κορμιά πασχίζουν να φτάσουν στην Πηγή. Πασχίζουν να γίνουν αθάνατα μέσα απ’ του πάθους την κραυγή.
Ακούστε όλοι εσείς, κοινοί θνητοί: «Αργός, αργός να είναι ο θάνατος αυτός!»