Σε ένα παράλληλο σύμπαν τώρα, αυτό που ζω εγώ και που αφήνει αδιάφορο σχεδόν όλον τον πλανήτη και δικαίως, θα ήθελα, μέρες που είναι, να σας πω μια ιστορία.
…Το κοριτσάκι, μόλις έκαψε και το τελευταίο σπίρτο, έκλεισε τα μάτια του. Τότε από τον ουρανό κατέβηκε ένα φωτεινό αστεράκι και στάθηκε πλάι του. Το φως του έκανε τη μικρή να ανοίξει ξανά τα μάτια της. Το αστεράκι την τύλιξε με τη φλόγα του και τη ζέστανε. Στη συνέχεια, την πήρε στην αγκαλιά του και την ανέβασε ψηλά στον ουρανό. Καθώς ανέβαιναν, το κοριτσάκι παρατηρούσε τον κόσμο χαμηλά. Έβλεπε ανθρώπους με τα χοντρά παλτά τους να τρέχουν με δώρα στα χέρια. Έβλεπε σπίτια φωτισμένα με δέντρα χρυσοστολισμένα. Έβλεπε τραπέζια γεμάτα φαγητά και γλυκά και φωνές χαράς να ακούγονται παντού. Όσο προχωρούσαν όμως, τα φώτα σιγά σιγά έσβηναν και τη θέση τους έπαιρνε η σκοτεινιά. Τώρα έβλεπε σπίτια χαμηλά, χωρίς στολισμένα δέντρα, χωρίς γεμάτα τραπέζια, χωρίς γέλια και χαρές. Παιδιά ξυπόλητα στο κρύο, παιδιά πεινασμένα, παιδιά θλιμμένα. Το κοριτσάκι έκλαψε. Έφτασαν ψηλά, πολύ ψηλά και εκεί το αστέρι την παρέδωσε σε έναν άγγελο. Ο άγγελος την σήκωσε στην αγκαλιά του και την πήγε στον Θεό κοντά. Ο Θεός της χάιδεψε τα μαλλιά και της έδωσε ασημένια φτερά. Την έστειλε ξανά στη γη να φροντίζει τα φτωχά παιδιά!