admin

Νόπη Γραικούση Σιγά-σιγά, δεν χρειάζεται να βιάζεται κανείς για να σηκωθεί από το κρεβάτι. Σιγά-σιγά! Όταν άρχισα να περπατάω έτσι μου έλεγαν σιγά-σιγά. Και να που μου έμεινε για όλη μου την ζωή, Όσο κρατήσει. Γιατί το «ζειν επικινδύνως» δεν εγγυάται μακροπρόθεσμα. Όλα πρέπει να τα κάνω σιγά, απαλά, προσεκτικά. Δεν έχω παράπονο από κανέναν. […]

Μαίρη Κολοβού Ο μπάρμπα Χρήστος ζει μόνος του σε ένα ορεινό χωριό. Ο γιος του, επιτυχημένος γιατρός στην πρωτεύουσα, είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά 7 και 10 ετών. Εδώ και πέντε χρόνια δεν έχουν επισκεφτεί τον μπάρμπα Χρήστο, παρά μόνο τηλεφωνούν αραιά. Φέτος, όμως, ο γιος του τού ανακοίνωσε πως θα ανέβουν όλοι μαζί

Ευγενία Παντελοπούλου Το σφύριγμα του τρένου έσκισε τον αέρα. Επιτέλους, ξεκίνησε. Στο τρίτο βαγόνι, σε δυο αντικριστές θέσεις  δύο άγνωστες γυναίκες καλημερίστηκαν χαμογελαστά.  Η μία η Μελανία, μελαχρινή, όμορφη, καλοντυμένη γύρω στα 45 και η άλλη η Ελένη, αριστοκρατική με μαλλιά άσπρα σαν βαμβάκι γύρω στα 74.  Η συνταξίδευση ξεκινούσε με καλούς οιωνούς, πράγμα εξαιρετικά

Κατερίνα Μιχαηλίδου «Δεν πειράζει γιέ μου, μην το σκέφτεσαι, μην ανησυχείς για μένα», απάντησε ο μπάρμπα Χρήστος. Όταν έκλεισε όμως, το τηλέφωνο μερικά δάκρυα κύλισαν από τα μάτια του. Το ήξερε ότι τον αγαπάνε και ότι η δουλειά του γιου του ήταν πολύ απαιτητική, τον καταλάβαινε, όμως είχε τόση λαχτάρα να τους δει, να τους

Μαρία Πουλαντεράκη Οι στρατιώτες περίμεναν κρυμμένοι πίσω από τα δέντρα του σκοτεινού δάσους. Ο εχθρός πλησίαζε. Σύντομα η μάχη θα ξεκινούσε και μαζί και ο αγώνας για υπεράσπιση της πατρίδας και επιβίωση. Η νύχτα γέμισε κρότους, φωνές, φωτιές, βογγητά. Η μάχη ήταν σκληρή, άνθρωποι χάνονταν κι από τις δύο πλευρές. Το ξημέρωμα έφερε νεκρική σιγή

Κατερίνα Μιχαηλίδου Της είχε πει απλά να χωρίσουν, χωρίς να την κοιτάζει στα μάτια, έτσι χωρίς εξήγηση. Τώρα καθόταν σε ένα παγκάκι περιμένοντας το λεωφορείο που θα την έπαιρνε μακριά. Η βαλίτσα της βαριά όχι όμως από τα πράγματα της, ήταν οι τύψεις της που την έκαναν ασήκωτη. Έβαλε τα κλάματα. Σίγουρα εκείνη έφταιγε, έπρεπε

Νόπη Γραικούση Ξύπνησα, μα δεν ήμουν σίγουρος αν ακόμη ονειρευόμουν, το άρωμά σου πλανάται μέσα στο δωμάτιο. Κοιτάζω με αγωνία γύρω μου. Σε ψάχνω. Πάντα σηκωνόσουν πρώτη να πας στο μπάνιο. Αλλά, στο δειλό φως της μέρας που προσπαθεί να τρυπώσει από τις γρίλιες του παραθύρου, βλέπω την σκιά σου να γίνεται ένα με τον

Μαρία Πουλαντεράκη Είμαι ένα μικρό γυάλινο ανθρωπάκι, το όνομά μου είναι Διαφανούλης και κατοικώ στην πρωτεύουσα της μαγικής μας Υαλοχώρας, την Ευθραυστούπολη. Είναι πολύ όμορφη η πόλη μου και πολύ ιδιαίτερη. Εδώ όλα τα αντικείμενα καλύπτονται από μαλακά υλικά ώστε να εξαλείφεται ο κίνδυνος να σπάσουμε εμείς οι κάτοικοί της σε μικρά κομματάκια. Οι δρόμοι

Ευγενία Παντελοπούλου Η στολή κρεμασμένη στο εξωτερικό μέρος της ντουλάπας, ξεκουραζόταν. Αν προσπαθούσες να της δώσεις ένα όνομα δεν θα μπορούσες. Γιατί κάτω από αυτή υπήρχαν τόσες πολλές διαφορετικές στολές. Ανάλογα με τη μέρα, την ώρα, τη στιγμή, τις ανάγκες και τις επιθυμίες, διάλεγε την κατάλληλη, τη φορούσε και ετοιμαζόταν να παίξει τον ανάλογο ρόλο

Ευγενία Παντελοπούλου Νόμιζε ότι η ντουλάπα είχε επιτέλους αδειάσει. Τα δάκτυλά της άγγιξαν κάτι ακόμα στο βάθος του κάτω ραφιού. Το έπιασε και το τράβηξε προς τα έξω. Ήταν ένα μικρό φούξια βαλιτσάκι με την Ποκαχόντας ζωγραφισμένη στο πάνω μέρος και πολλά αυτοκόλλητα πάνω του.  Πόσα χρόνια πίσω, σκέφτηκε!! Το άνοιξε απαλά. Ήθελε να μην

Κατερίνα Μιχαηλίδου Ένα μικρό σκάφος σταματάει μεσοπέλαγα. Ο καπετάνιος αδύνατος με εμφανή τα σημάδια στο πρόσωπο του από την αλμύρα και τον ήλιο μας λέει “Εδώ είναι το καλύτερο σημείο, ετοιμαστείτε”. Εγώ φοράω τη στολή μου, τα βατραχοπέδιλα μου και κάνω τον τελευταίο έλεγχο στον αναπνευστήρα και τη μπουκάλα με το οξυγόνο. Μια βαθιά ανάσα και

Νόπη Γραικούση ΟΝΟΜΑ: Fairy TaleΕΤΟΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ: ΧιΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Δάσος της Ακακίας, αριθ. ∞ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Λευκά περιστέριαΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: ΕλεύθερηΣΠΟΥΔΕΣΑποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο των «Ονείρων» με βαθμό πτυχίου Άριστα και με ειδικότητα στο «Ξεφάντωμα φαντασίας» .Μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του «Παραμυθοπαραλόγου» με τίτλο «Πως να αξιοποιήσετε τις ικανότητές σας».Αρίστευσα στον διαγωνισμό «Πρωτότυπες μεταμφιέσεις»Συνέχισα τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο «Πανσοφικό» με

Μαρία Πουλαντεράκη “Τον έδεσε τον γάιδαρό του”, είπε η Αγγέλω στη Μηλιά κοιτάζοντας λοξά προς το μέρος του Γιώργη που τα έπινε με την παρέα του στο καφενείο. ‘Ήταν απόγευμα και οι καρέκλες κάτω από το κεντρικό πλατάνι στην πλατεία του χωριού ήταν ήδη γεμάτες. Ομιλίες ζωηρές, γέλια και πειράγματα ακούγονταν από παντού. Ο κρότος

Κατερίνα Μιχαηλίδου Με τύλιξαν σε ένα όμορφο γυαλιστερό χαρτί που το στόλισαν με μια μεταξωτή κορδέλα. Με είχαν διαλέξει ανάμεσα σε πολλές κουβέρτες για το όμορφο κόκκινο χρώμα μου και το πόσο απαλή και χνουδωτή ήμουν. Έγινα η αγαπημένη κουβέρτα της μικρής Αννούλας. Για χρόνια δεν κοιμόταν αν δεν με κρατούσε και δεν έβαζε το

Νόπη Γραικούση Ο Φλου ένιωσε ένα δυνατό τράνταγμα. Προσπάθησε να κρατηθεί αλλά ο άνεμος αποδείχθηκε δυνατότερος. Βρέθηκε για λίγο στο κενό κάνοντας τούμπες. Νόμισε ότι ήταν παιχνίδι, αλλά σε λίγο προσγειώθηκε άτσαλα στο χώμα. Κοίταξε γύρω του φοβισμένα. Δεν ένιωθε καμμιά σιγουριά, αν και πιο πέρα μια παρέα φύλλων φαινόταν να διασκεδάζει. Θα ήθελε πολύ

Μαρία Πουλαντεράκη Το ταξίδι του αι Βασίλη συνεχιζόταν αδιάκοπα. Ακούραστος επισκεπτόταν μία μία όλες τις πολιτείες και τα χωριά, μοίραζε τα δώρα  και συμβουλευόταν την λίστα  ώστε να μην ξεχάσει κανέναν. Φτάνοντας στην άκρη του δάσους, βρέθηκε μπροστά από τρία μικρά σπιτάκια. Χτύπησε στο πρώτο και ένα ροδαλό παχουλό γουρουνάκι του άνοιξε την στρογγυλή πορτούλα.