Κατερίνα Μιχαηλίδου
Το ημερολόγιο που κρέμεται στον τοίχο γράφει 15 Ιουλίου 2020.
Μετά από 5 χρόνια δυστυχίας επιτέλους κατάφερα να ξεφύγω από τον αποτυχημένο γάμο μου και τον άντρα που δεν είχε δείξει το πραγματικό του πρόσωπο παρά μόνο αφού παντρευτήκαμε. Ένας άντρας που μου συμπεριφερόταν σαν να είμαι ένα ‘’σκουπίδι’’. Ένα σκουπίδι που μπορούσε να το προσβάλλει, να το υποτιμά, να το κτυπά και το χειρότερο να κάνει το ίδιο και στις κόρες μας.
Ακούω το κουδούνι, ανοίγω την πόρτα και αγκαλιάζω τις δύο κόρες μου που γύρισαν από το σχολείο. Πηγαίνουμε στην κουζίνα, σερβίρω το φαγητό, μου λένε ότι είναι το αγαπημένο τους, καθόμαστε μαζί, χαρούμενες και ήρεμες για να φάμε. Μου διηγούνται πως πέρασαν τη μέρα τους.
Ξαφνικά το ημερολόγιο στον τοίχο αρχίζει να τρέχει προς τα πίσω, 15 Ιουλίου 2019, 15 Ιουλίου 2018 και συνεχίζει. Όταν σταματά δείχνει 15 Ιουλίου 2015.
Η ηρεμία φεύγει, τρόμος μας κυριεύει, ακούμε τα βήματά του στη σκάλα και την φωνή του άγρια και απειλητική. Κουρνιάζουμε τρέμοντας και οι τρεις σε μια γωνιά.
Ο εφιάλτης ξαναρχίζει, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να φωνάξω.
-Αγνή μου ξύπνα τι έπαθες και φωνάζεις στον ύπνο σου;
-Τι χρονιά έχουμε;
-2020 απαντά η φίλη μου, ηρέμησε κάποιο κακό όνειρο θα είδες.