Νόπη Γραικούση
Ήλθε λοιπόν η ώρα. Ας μαζεύω σιγά-σιγά. Και τι να χωρέσει αυτή η βαλίτσα; Σάμπως και ξέρω τι να πάρω; Μου είπαν τα απαραίτητα. Εκεί, τα έχουν όλα. Μα, όλα μου είναι απαραίτητα. Τι να αφήσω; Τι να πάρω; Α! Εδώ μου έχουν ετοιμάσει δυο αλλαξιές ρούχα. Μία χειμωνιάτικα, μία καλοκαιρινά. Και εσώρουχα και νυχτικά….. Πού είναι η ρόμπα μου; Αυτή την ξέχασαν! Χα, χα,χα !!! Τι άλλο μπορώ να πάρω; Σίγουρα το άλμπουμ με τις φωτογραφίες. Από τώρα και στο εξής, θα ζω αναπολώντας τη ζωή μου! Να πάρω και το καπέλο μου! Πού θα το φορέσω; Θα το πάρω. Θα το πάρω στο χέρι, έτσι για πλάκα. Αυτό το μικρό μπιμπελό μου το είχε κάνει δώρο ο Στάθης μου, θα το πάρω. Θα πάρω και τα βιβλία μου. Και το εργόχειρό μου. Μην ξεχάσω τα φάρμακά μου. Θα ήθελα να τους χαρίσω τα λίγα ασήμαντα κοσμήματα που έχω, αλλά…. όχι. Όταν πεθάνω, ας τα κάνουν ότι θέλουν. Εσύ καναρινάκι μου; Δεν νομίζω να με αφήσουν να σε έχω κοντά μου. Θα πρέπει να σε αφήσω εδώ. Το Κατερινάκι είπε πως θα σε πάρει! Κι αν δεν σε πάρει; Όχι, όχι δεν θέλω να το σκεφτώ αυτό. Ελπίζω η μητέρα της να της το επιτρέψει. Πόσα όνειρα αφήνω μέσα σε αυτούς τους τοίχους! Πόση αγάπη! Πόσα δάκρυα! Και αλλιώς ονειρευόμουνα τα χρόνια πως θα έλθουν. Τι σημασία έχει τώρα πια! Θα τους βλέπω όποτε μπορούν! Θα μεγαλώνουν τα εγγόνια μου κι εγώ δεν θα το βλέπω. Δεν πειράζει. Να είναι όλοι τους καλά. Πόσο θα ζήσω χωρίς παιδικές αγκαλιές, χωρίς τα λουλούδια μου, χωρίς την μυρωδιά αυτού του σπιτιού όπου έζησα από τότε που παντρεύτηκα τον Στάθη μου; Εξήντα δύο χρόνια! Πως το ‘λεγε μωρέ, η Κατίνα όταν ζούσε; Α, ναι. Πριν το τέλος μην μακαρίζεσαι.
Συγκινητικό
Απλά υπέροχο!!!