Νόπη Γραικούση
–Γέρος: Έλα γέρο μου. Λίγο ακόμα. Λέω να κάτσουμε κάτω από τον πλάτανο
να ξαποστάσουμε λίγο, να πιούμε και λίγο δροσερό νερό.
-Γάϊδαρος: Σωστά μιλάς.
–Γέρος: Κουράστηκες σήμερα, Πρέπει να το αναγνωρίσω. Αλλά βγήκε το
μεροκάματο.
-Γάϊδαρος: Το αποτέλεσμα μετράει γέρο.
–Γέρος: Ξέρεις, πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξω ακόμα.
-Γάϊδαρος: Ενώ για μένα είσαι σίγουρος.
–Γέρος: Δεν θέλω να αποδεχθώ ότι τα χρόνια πέρασαν γρήγορα, Και πρέπει να
πω χωρίς πολλές χαρές. Μια ζωή σκυμμένος πάνω στ’ αμπέλι. Και την
κυρά μου λίγο την χάρηκα. Ας όψεται η καταραμένη η οχιά. Μου
έφυγε πριν την χορτάσει η αγκαλιά μου.
–Γάϊδαρος: Τι τα θες και τα θυμάσαι τώρα όλα αυτά; Δώσε μου λίγο νερό ακόμα.
–Γέρος: Πιες γέρο μου. Πιες. Και κάνε λίγη υπομονή ακόμα. Η καλύβα μας δεν
είναι μακριά.
–Γάϊδαρος: Ξέρεις τι συνειδητοποίησα τώρα μόλις; Εσείς οι άνθρωποι όταν
κουραστείτε κάθεστε ή ξαπλώνετε. Εμείς τα λεγόμενα ζωντανά,
στεκόμαστε μέρα νύχτα στα ποδάρια μας. Δεν είναι άδικο;
–Γέρος: Μα τι σε εμποδίζει να ξαπλώσεις;
-Γάϊδαρος: Το ότι δεν είμαι ελεύθερος. Δεν μπορώ να κυλιστώ στο χορτάρι. Πως
να τρέξω με τούτο το χαλινάρι που θα κινδυνεύω να μπερδευτώ και να
βρεθώ άσχημα χτυπημένος.
–Γέρος: Σωστά τα λες. Βλέπεις εκείνο που μας μάθανε οι γονείς μας για εσάς,
είναι ότι είστε ζώα αντοχής, μεγάλης υπομονής, υπάκουα. Κι εσύ δεν
διαμαρτυρήθηκες ποτέ. Μην το ξεχνάς.
–Γάϊδαρος: Σωστά τα λες κι εσύ γέρο. Κι εμάς μας μάθανε ότι πρέπει να
στηρίξουμε τον άνθρωπο αδιαμαρτύρητα γιατί όταν ο άνθρωπος
θυμώνει γίνεται πολύ κακός.
–Γέρος: Έλα πάμε στο καλύβι μας. Θα πρέπει να σε ξεφορτώσω από τις
κοφίνες. Ευτυχώς που ξεπουλήσαμε και τώρα δεν έχεις πολύ βάρος.
Πάμε γέρο μου, και εγώ θα σου βγάλω το χαλινάρι για να τρέξεις στο
χωράφι όσο θες. Εξ άλλου, πόσο θα ζήσουμε ακόμα. Ας ζήσουμε λίγο
έξω από τους κανόνες.