Δόθηκαν τέσσερις λέξεις, (κάστρο, ραβδί, κρύο, αριστερά), στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής και η Δήμητρα Μ., μαθήτρια της Β΄ Δημοτικού, μας έφτιαξε αυτό το υπέροχο, ολόγλυκο παραμυθάκι!!!
Ας πετάξουμε μαζί με το ιπτάμενο παραμύθι της Δήμητρας…
Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου αριστερά μόλις έβγαινες από το δάσος, υπήρχε ένα κάστρο, το κάστρο των Ζαχαρωτών. Η σκεπή του ήταν ροζ μαλλί της γριάς και οι τοίχοι ήταν από μαρς μέλοους. Εκεί έμενε η νεράιδα Ζαχαρωτούλα, η οποία είχε ένα ραβδί από καραμέλες πολύ μαγικό. Μπορούσε με αυτό να εμφανίζει καραμέλες, ζαχαρωτά, γλυκά, μπισκότα, μαλλί της γριάς και ό,τι ήθελαν τα παιδιά. Ήταν η αγαπημένη νεράιδα των παιδιών.
Εκεί στο δάσος όμως, ζούσε κι ο μάγος Κρυούλης και τον έλεγαν έτσι γιατί όπου βρισκόταν έφερνε πολύ κρύο. Αυτός ο μάγος δεν συμπαθούσε τη νεράιδα Ζαχαρωτούλα, γιατί γέμιζε το δάσος με ζαχαρωτά και εκείνος δεν τα ήθελε γιατί δεν του άρεσαν. Σκέφτηκε έτσι έναν τρόπο να διώξει μια για πάντα τη νεράιδα μαζί με το κάστρο της από κει. Έριξε πάρα πολύ κρύο και πάγωσε τη νεράιδα μαζί με τα ζαχαρωτά και το κάστρο. Μετά από αυτό, κανείς δεν κουνιόταν πια από κει μέσα και ο μάγος βρήκε την ησυχία του.
Μια μέρα όμως, πέρασε από εκείνο το κάστρο ένα παιδί, που είχε χάσει το δρόμο του. Χτύπησε την πόρτα, αλλά κανείς δεν ερχόταν να του ανοίξει. Μπήκε μόνο του μέσα και είδε τη νεράιδα να είναι παγωμένη. Την πλησίασε και την αγκάλιασε πολύ σφιχτά. Αμέσως, η νεράιδα ξεπάγωσε και τον αγκάλιασε κι εκείνη και μαζί της ξεπάγωσαν όλα τα ζαχαρωτά και το κάστρο.
Ο μάγος όμως μόλις είδε τι έγινε, άρχισε να πετάει κι άλλο κρύο, αλλά επειδή τα παιδιά έχουν καλή ψυχή, το κάστρο δεν πάθαινε πια τίποτα. Τότε εκείνος τρόμαξε και η νεράιδα άρχισε να του στέλνει χιλιάδες ζαχαρωτά με το ραβδί της και αυτά τον κυνηγήσανε μαζί με το κρύο μέχρι που βγήκε από το δάσος και εξαφανίστηκε μια για πάντα από κει.
Μετά, η νεράιδα οδήγησε το παιδί στο σπίτι του και του έδωσε τόσα πολλά ζαχαρωτά που γέμισε όλο το σπίτι. Έτσι, έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Τέλος
Δήμητρα Μ., Β’ Τάξη
