Σε ένα παράλληλο σύμπαν τώρα, αυτό που ζω εγώ και που αφήνει αδιάφορο σχεδόν όλον τον πλανήτη και δικαίως, ας μιλήσουμε για τη χαρά των γιορτών. Τη νιώθουμε άραγε όλοι αυτή τη χαρά; Κι αν τη νιώθουμε, τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθουμε;
Οι γιορτές έχουν μια παράξενη δύναμη. Άλλοτε φέρνουν μια ζεστασιά, άλλοτε μια ανεπαίσθητη μελαγχολία. Εκείνη τη λεπτή, σχεδόν ποιητική θλίψη που φοράει λαμπάκια για να φαίνεται πιο ανάλαφρη. Μας θυμίζουν ανθρώπους που λείπουν, στιγμές που πέρασαν, υποσχέσεις που περιμένουν ακόμη τη σειρά τους. Με αυτόν τον τρόπο οι γιορτές μας υπενθυμίζουν όλα όσα κουβαλάμε. Και εμείς πρέπει, με όλα αυτά, να μπούμε σε γιορτινό πνεύμα, να είμαστε χαρούμενοι. Κάπως δύσκολο, έτσι δεν είναι;
Κι εδώ έρχεται η δημιουργική μας φαντασία να μας σώσει. Να μας βγάλει από το αδιέξοδο της «αναγκαστικής» χαράς και να μας δείξει δρόμους όπου η χαρά των γιορτών μπορεί να είναι πραγματική και όχι πυροτέχνημα ή βαρίδι στην καρδιά μας. Μια ήσυχη στιγμή, ένα γλυκό τραγούδι, μια κούπα ζεστό ρόφημα, ένα χαμόγελο σε έναν άγνωστο… Πολλά μικρά, απλά πράγματα μπορούν να κάνουν τις μέρες μας πιο γλυκές, πιο όμορφες, πιο μυρωδάτες.
Ίσως εν τέλει, η χαρά των γιορτών να μοιάζει με ένα φωτάκι στο δέντρο μας, που άλλοτε τρεμοπαίζει έτοιμο να σβήσει κι άλλοτε λάμπει σαν χρυσός. Σε μάς έγκειται πόσο φωτεινό ή σκοτεινό θα είναι. Εκείνο θα παραμένει πάντα εκεί, να μας θυμίζει πως το αληθινό φως δεν χάνεται ποτέ. Βρίσκεται μέσα μας!
Οι γιορτές λοιπόν, μας επιτρέπουν να είμαστε ανθρώπινοι. Με όλες τις τρυφερές, αστείες, κουρασμένες και φωτεινές εκδοχές μας. Και ίσως αυτό, τελικά, να είναι αρκετό.