Ευγενία Παντελοπούλου
Η στολή κρεμασμένη στο εξωτερικό μέρος της ντουλάπας, ξεκουραζόταν. Αν προσπαθούσες να της δώσεις ένα όνομα δεν θα μπορούσες. Γιατί κάτω από αυτή υπήρχαν τόσες πολλές διαφορετικές στολές. Ανάλογα με τη μέρα, την ώρα, τη στιγμή, τις ανάγκες και τις επιθυμίες, διάλεγε την κατάλληλη, τη φορούσε και ετοιμαζόταν να παίξει τον ανάλογο ρόλο ή απλά ένα άλλο κομμάτι του εαυτού της ξεπηδούσε από μέσα της.
Πόσες άλλες ακόμα θα έβλεπες αν κοίταζες μέσα από τη στολή που φαινόταν πρώτη!
Μία στολή τσάρλεστον. Ένα ίσιο στενό γυαλιστερό φόρεμα μέχρι πάνω από το γόνατο, σε κόκκινο χρώμα με πολλές σειρές από μαύρα κρόσσια που τρεμόπαιζαν σε κάθε κίνηση. Μία κορδέλα με μαύρες πούλιες για το μέτωπο με κολλημένο ένα μαύρο φτερό που συνόδευε στο κεφάλι. Ήταν η σέξι πλευρά του εαυτού της. Την έκανε να νιώθει όμορφη και επιθυμητή και έτσι ήθελε να είναι γιατί ο έρωτας ήταν αναπόσπαστο και απαραίτητο κομμάτι της από τότε που θυμάται ότι ξύπνησε μέσα της. Όταν ήταν πιο νέα τη φορούσε πολύ. Τώρα όλο και πιο βαθιά γλιστρούσε.
Μία στολή μπαλαρίνας!! Ένα κορμάκι με φούστα με πολλά στρώματα από τούλι και μικρές γυαλιστερές πετρούλες που και που, ένα καλσόν και δύο μικρά παπουτσάκια μπαλέτου. Όλα σε ένα απαλό ροζ χρώμα. Ήταν η αθώα, παιδική, ξέγνοιαστη και χαριτωμένη πλευρά του εαυτού της αυτή που είχε όταν ήταν μικρούλα και έκανε ρυθμική που την έκανε να νιώθει ξέγνοιαστη, ανάλαφρη χωρίς έννοιες. Κάπου βαθιά κι αυτή χωμένη, σπάνια προλάβαινε να την φορέσει γιατί πάντα έπρεπε να βάλει κάποια άλλη.
Μία στολή μέλισσας: Ένα φουσκωτό γούνινο κορμάκι με μαύρες και κίτρινες ρίγες, ένα μαύρο χοντρό καλσόν και μία μαύρη στέκα με δύο κίτρινες κεραίες που κουνιούνται ασταμάτητα προς όλες τις κατευθύνσεις. Όταν την φορούσε ένιωθε ότι μπορούσε να πετάει από εδώ κι από εκεί ελεύθερα πηγαίνοντας σε κάθε λουλούδι χαρούμενο ή λυπημένο και να το βοηθάει να ξαναγεννηθεί και όλη η ομορφιά της φύσης να συνεχίσει να υπάρχει.
Μία στολή νοσοκόμας με την άσπρη βαμβακερή στολή, το καπέλο στο κεφάλι και στις τσέπες, θερμόμετρο, ένεση και παυσίπονα χάπια ή σιρόπια που ανακούφιζαν κάθε πόνο και αγωνία, ξεπεταγόταν. Από μικρή της άρεσε και δεν φοβόταν να βοηθάει και να συμπαραστέκεται στους άλλους στον πόνο και την αρρώστια. Είχε γίνει μαμά πολύ νέα, οπότε ήταν πολύ συνηθισμένο να φοράει αυτό το κομμάτι της στολής της για πολλά χρόνια.
Μία στολή σούπερ κοριτσιού. Η πιο χρησιμοποιημένη. Ανοικτό μπλε γυαλιστερό φορμάκι με το γράμμα «σ» μπροστά, κόκκινη φούστα, κόκκινες ψηλές μπότες και μία μπέρτα φοβερή και τρομερή, κι αυτή κόκκινη, που ανέμιζε σε όλες τις αποστολές της που έπρεπε να φέρει εις πέρας. Όταν τα παιδιά της ήταν μικρά κόντεψε να τη λιώσει. Πετώντας από εδώ και από εκεί για κάθε δουλειά εντός και εκτός σπιτιού, σχολείο, δραστηριότητες, προετοιμασίες για γιορτές, διακοπές, δυσκολίες, περιπέτειες, στεναχώριες και κάθε μα κάθε τι που ζούσανε καθημερινά. Όταν τη φορούσε ένιωθε πολύ δυνατή και απαραίτητη σε όλους, έτοιμη να λύνει κάθε πρόβλημα και να σώζει τους πάντες (υποχρεωτικά) Της άρεσε που πρόσφερε τα πάντα αλλά και την εξουθένωνε. Τώρα που τα παιδιά της είχαν μεγαλώσει αρκετά, την έβαζε πιο σπάνια, αλλά ακόμα υπήρχαν μέρες που την χρησιμοποιούσε.
Υπήρχε ακόμα μια στολή που είχε ανακαλύψει τον τελευταίο καιρό. Συνήθιζε να τη φοράει πιο συχνά και την είχε λατρέψει. Ήταν αυτή της μαθήτριας της γιόγκα. Ένα λινό σαλβάρι σε σομόν απόχρωση, μια πορτοκαλί μπλούζα που είχε μπροστά τις πιο χαρακτηριστικές στάσεις ή πιο σωστά άσανες γιόγκα και ένα μαντήλι στην ίδια απόχρωση με το σαλβάρι, ριγμένο στους ώμους της με ριγμένη απαλά τη μία άκρη του μπροστά και την άλλη ριγμένη πίσω από τον έναν της ώμο. Αισθανόταν τόσο χαλαρά φορώντας τη στολή αυτή. Μια ηρεμία απλωνόταν μέσα της. Άρχιζε να βλέπει τα πάντα ως παρατηρητής και όχι ως αυτή που τα βίωνε. Αυτό τη βοηθούσε να βλέπει πιο καθαρά και πιο ουδέτερα. Να καλωσορίζει κάθε τι. Όμορφο ή άσχημο χωρίς προσκόλληση ούτε στο ένα ούτε στο άλλο. Της είχε διδάξει ότι όλα περνούν και όλα ξανάρχονται. Αυτή η στολή είχε μια μαγική δύναμη: την έκανε να ησυχάζει από όλο τον εξωτερικό θόρυβο και να συνδέεται με το εσωτερικό της. Να ησυχάζει και να γαληνεύει, όσο μπορούσε βέβαια να την κρατήσει φορεμένη πάνω της.
Όλες είχαν κάτι από εκείνη. Όλες ήταν κομμάτια του εαυτού της. Και όλες την είχαν βοηθήσει να γίνει αυτή που ήταν.
Πέφτοντας για ύπνο έριξε μια φευγαλέα ματιά στην ντουλάπα και τις καληνύχτισε όλες με την ίδια αγάπη και ευγνωμοσύνη.
ΤΕΛΟΣ