Μια πείνα που δεν χορταίνει ποτέ!

Μαρία Πουλαντεράκη

Σήμερα το πρωί, το πρόγραμμα είχε ξεσκόνισμα και τακτοποίηση της βιβλιοθήκης μου. Δύσκολη δουλειά, να βγάλεις τα βιβλία, να καθαρίσεις και να ελέγξεις αν είναι κατά αλφαβητική σειρά ονομάτων των συγγραφέων, αλλού των Ελλήνων και αλλού των ξένων, όπως τα έχω ταξινομήσει. Έχω κι εγώ το σύστημά μου, την παραξενιά μου, την πετριά μου αν το θέλετε!

Άνοιξα λοιπόν καλά καλά το παράθυρο του δωματίου για να μην αναπνέω τη σκόνη, πήρα το ξεσκονόπανο παραμάσχαλα  και ξεκίνησα με χαρά και ευσυνειδησία.

Τα ράφια άδειαζαν, οι σωροί από τα βιβλία γέμιζαν το μεγάλο τραπέζι, το γραφείο και το πάτωμα και ξαφνικά, την έκανα την ζημιά μου. Σκόνταψα πάνω σε μια στοίβα και τα βιβλία έπεσαν ατάκτως ερριμένα γύρω από τα πόδια μου. Φουρκισμένη με την απροσεξία μου, άρχισα να τα ξαναστήνω, όταν τα χέρια μου άγγιξαν ένα παλιό βιβλίο με τριμμένο εξώφυλλο, παλιά γραμματοσειρά και όμορφα χρώματα. Κάτι ξύπνησε στο μυαλό μου και αναμνήσεις με κατέκλυσαν. Ήταν το πρώτο παιδικό μου βιβλίο και ήταν ο Μάγκας της Πηνελόπης Δέλτα! Κάθισα σταυροπόδι στο πάτωμα, άρχισα να ξεφυλλίζω το παλιό βιβλίο και χάθηκα στις αναμνήσεις μου. Τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι  και αυτό το όμορφο βιβλίο έφτασε για πρώτη φορά στα χέρια μου.

Ήμουν περίπου δέκα χρονών και θυμάμαι είχαμε πάει στο σπίτι της γιαγιάς να την επισκεφτούμε όπως συνηθίζαμε με τους γονείς μου. Έπαιζα χαρούμενη στην αυλή με την κληματαριά και τις γλάστρες με τα πολύχρωμα αγαπημένα φυτά της γιαγιάς. Ήταν παράδεισος αυτή η αυλή και για μένα τόπος εξερευνήσεων. Κάθε φορά, όλο και κάτι καινούργιο θα ανακάλυπτα. Πότε νέα λουλούδια, πότε ένα μπολ με όμορφα βότσαλα, πότε κάποια ξύλινη κατασκευή! Μεγαλώνοντας βέβαια κατάλαβα κι ας μην το παραδέχτηκε ποτέ η γιαγιά, πως κάθε φορά φρόντιζε να έχει κάτι νέο για μένα ώστε να μου δημιουργεί ένα αίσθημα έξαψης  και προσμονής κατά τις επισκέψεις μας.

Ένα απόγευμα, που μετά το παιχνίδι μου με έπιασε πείνα για γλυκό και της φώναξα έξω από το παράθυρο της κουζίνας της να μου ετοιμάσει κάτι να τσιμπολογήσω, βγήκε έξω κρατώντας ένα μικρό δεματάκι στα χέρια της και μου είπε:

«Mαράκι μου, τα γεμιστά σου μπισκοτάκια σε περιμένουν, αλλά έχω εδώ κάτι για σένα. Κάτι που χορταίνει ένα άλλο είδος πείνας που ελπίζω να καταφέρω να τη γνωρίσεις κι εσύ!»

Δεν κατάλαβα τίποτα, αλλά έτρεξα μέσα κατευθείαν στα μπισκότα που μου έγνεφαν με δελεαστικό τρόπο. Η γιαγιά, ήρθε μέσα, κάθισε πλάι μου και ξετύλιξε το μικρό πακετάκι. Ξεπρόβαλε το εξώφυλλο ενός παιδικού βιβλίου με τη φατσούλα ενός ζωηρού και παιχνιδιάρη σκυλάκου!

«Θέλεις να σου διαβάσω λίγο καθώς θα τρως;» είπε γλυκά η γιαγιά και ξεκίνησε την ιστορία του μικρού σκύλου. Θυμάμαι ότι ξαφνικά, σαν να παρασύρθηκα σε έναν άλλο κόσμο, από τη μια οι ευωδιαστές πνοές των λουλουδιών της αυλής που έμπαιναν από το ανοιχτό παράθυρο, από την άλλη η φανταστική πλοκή του βιβλίου, μου δημιούργησαν μια αίσθηση πληρότητας και ευδαιμονίας. Ζήτησα από τη γιαγιά να μου δώσει το βιβλίο και χάθηκα μέσα στις εικόνες. Μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουμε, ο χρόνος πέρασε σαν νερό. Ξεχάστηκα τελείως. Ήταν η πρώτη φορά που διάβαζα ένα κανονικό βιβλίο, αν εξαιρέσεις τα εικονογραφημένα κλασικά και τα παραμύθια που μέχρι τότε ρουφούσα με μανία. Μετά ακολούθησαν κι άλλα πολλά παιδικά στην αρχή, νεανικά αργότερα και τώρα πια, αυτά που διαλέγω να με συντροφεύουν από μόνη μου.

Αυτή είναι η ιστορία του πρώτου βιβλίου που πήρα στα χέρια μου και που τώρα το κρατούσα με ιδιαίτερη στοργή και αγάπη. Είναι η σύνδεσή μου με τα παιδικά ,αθώα χρόνια και τους ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.          Τώρα πια ξέρω τι σημαίνει αυτή η πείνα που έλεγε η γιαγιά μου. Ξέρω τι είναι αυτό που μπορεί να με κάνει να φύγω από την πεζότητα της καθημερινής ζωής, να πλεύσω σε θάλασσες του μυαλού μαγικές, να γίνω εξερευνήτρια ψυχών και καταστάσεων που δεν θα γνωρίσω ποτέ. Είναι αυτό το κάτι που γεμίζει τις στιγμές και το μυαλό με όνειρα. Η αστείρευτη πείνα να γνωρίσεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια και τον τρόπο αυτών που  στον προσφέρουν μέσα από τα γραφήματά τους.

ΤΕΛΟΣ