Ευγενία Παντελοπούλου
Νόμιζε ότι η ντουλάπα είχε επιτέλους αδειάσει. Τα δάκτυλά της άγγιξαν κάτι ακόμα στο βάθος του κάτω ραφιού. Το έπιασε και το τράβηξε προς τα έξω. Ήταν ένα μικρό φούξια βαλιτσάκι με την Ποκαχόντας ζωγραφισμένη στο πάνω μέρος και πολλά αυτοκόλλητα πάνω του.
Πόσα χρόνια πίσω, σκέφτηκε!! Το άνοιξε απαλά. Ήθελε να μην σβηστεί τίποτα απ’ όσα ήδη, έβλεπε νοερά! Τα πρώτα μικροσκοπικά παπουτσάκια μπαλέτου της κόρης της ήταν εκεί μέσα φυλαγμένα… πάνω από 25 χρόνια.!!
Τα κράτησε στην αγκαλιά της και έκλεισε τα μάτια. Τότε της ήρθε στο νου, εκείνο το πρώτο απόγευμα που, αφού η μικρή Λυδία είχε πια συνηθίσει στην σχολή μπαλέτου, εκείνη, αντί να κάτσει και να την περιμένει μέχρι να τελειώσει το μάθημα χορού, γύρισε σπίτι. Ο άντρας της είχε πάει τα δύο αγόρια για μπάσκετ.
Μετά από «άπειρο», όπως ένιωθε μέσα της, χρόνο, είχε βρεθεί εντελώς μόνη στο σπίτι. Στο ήσυχο και ήρεμο σπίτι. Βούλιαξε στον καναπέ. Μια αίσθηση γλυκιάς ανακούφισης….μάλλον και χαράς την πλημμύρισε. Επιτέλους μόνη!! Αυτή και κανείς άλλος! Πόσο ανάγκη είχε, να νιώσει για λίγο, έτσι ήρεμη και χαλαρή!!
Ενώ είχε βυθιστεί σε αυτή την όμορφη αίσθηση, άρχισε να νιώθει μια τσιμπιά μέσα της. Μια φωνή που ερχόταν….ούτε ήξερε κι αυτή από πού, άρχισε να της ψιθυρίζει ότι κάτι «δεν πήγαινε καλά» εκείνη τη στιγμή. Ότι δεν είχε δικαίωμα σε αυτή τη μικρή και σύντομη «πολυτέλεια». Ότι δεν ήταν καθόλου σωστό να νιώθει ανακούφιση και χαρά επειδή τα παιδιά και ο άντρας της δεν είναι στο σπίτι.
Μικρές ερινύες που σιγά σιγά μεγάλωναν, άρχισαν να την πολιορκούν. Μήπως η φωνή είχε δίκιο, άρχισε να αναρωτιέται.
Έριξε μια τελευταία ματιά στο ήσυχο και ήρεμο σπίτι. Αναστέναξε! Άρπαξε το φούτερ της και βγήκε έξω. Όταν έφτασε στη σχολή χορού, η φωνή είχε καταλαγιάσει.
Αναστέναξε, ξανά. Κούνησε το κεφάλι και ξαναέβαλε τα μικροσκοπικά παπουτσάκια στο φούξια βαλιτσάκι.
ΤΕΛΟΣ