Όλοι μας έχουμε διαβάσει παραμύθια, τουλάχιστον στην παιδική μας ηλικία, και σε μεγάλο βαθμό έχουμε ταυτιστεί με τον ήρωα. Είναι εκείνος που παλεύει, που φοβάται αλλά συνεχίζει, και που στο τέλος βρίσκει τον τρόπο να νικήσει. Τον αγαπάμε και θέλουμε να του μοιάσουμε. Αν, όμως, κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά, θα δούμε ότι η πραγματική αξία του ήρωα δεν βρίσκεται μόνο στο τέλος, στην επίτευξη του στόχου του, αλλά στο ταξίδι που κάνει. Μέσα από τις δυσκολίες, τις αποτυχίες και τα λάθη του, ο ήρωας γίνεται πιο αληθινός και με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει και μιλάει στην καρδιά μας. Καταφέρνει και μας φέρνει κοντά του. Σε αυτό το μεγάλο του επίτευγμα υπάρχει και ένας άλλος συντελεστής, χωρίς τον οποίο, δεν θα μπορούσε ο ήρωας να πετύχει τίποτα από τα παραπάνω. Είναι, φυσικά, ο κακός του παραμυθιού. Τι θα ήταν ο ήρωας χωρίς τον κακό; Ο δράκος, η μάγισσα, ο ζηλόφθονος αντίπαλος είναι αυτοί που στέκονται απέναντι από τον ήρωα και δημιουργούν την ένταση της ιστορίας. Ο κακός είναι αυτός που αναγκάζει τον ήρωα να ξεπεράσει τον εαυτό του, να ανακαλύψει δυνάμεις που δεν ήξερε πως είχε. Με άλλα λόγια, ο κακός δεν είναι ένα εμπόδιο, αλλά η αφορμή για να λάμψει ο ήρωας.
Βάσει αυτών, δημιουργώντας τα δικά μας παραμύθια θα πρέπει να προσέξουμε κάποιες μικρές λεπτομέρειες σχετικά με την παρουσίαση του κακού. Αρχικά πρέπει να «χτίσουμε» τον κακό με προσοχή. Να μην τον κάνουμε απλώς έναν μονοδιάστατο τύπο, αλλά να του δώσουμε ένα ισχυρό κίνητρο, ώστε να φαίνεται πιο αληθινός. Κομμάτι αυτού είναι να του δώσουμε και κάποιες αδυναμίες. Οι αναγνώστες αγαπούν τις ατέλειες, γιατί μέσα τους καθρεφτίζονται κι οι ίδιοι. Επίσης, όσο πιο στοχευμένες οι ατέλειες, τόσο καλύτερα μπορούμε να πετύχουμε την αντίθεση ανάμεσα στον ήρωα και τον κακό. Με αυτόν τον τρόπο το σκοτάδι του κακού θα τονίζει περισσότερο το φως του ήρωα.
Τέλος, πρέπει να φροντίσουμε ώστε η μεταξύ τους τελική σύγκρουση να έχει κάποιο νόημα και να μην γίνεται απλώς και μόνο για τη δράση. Πρέπει δηλαδή μέσα από αυτή, ο ήρωας να μάθει κάτι και να αλλάξει. Έτσι, το παραμύθι μας δεν θα μιλά απλώς για το καλό που νικά το κακό, αλλά για την εσωτερική πορεία που κάνει ο κάθε ήρωας, καλός ή κακός. Και τελικά, αυτή η πορεία είναι που μας συγκινεί και μας μένει.