Κατερίνα Μιχαηλίδου
Ο μαγικός χαρταετός μου σηκώθηκε πάλι για να με πάει σε μέρη μακρινά και ονειρεμένα.
Η πρώτη χώρα που αντικρίσαμε ήταν η χώρα των Ζώων. Μετά είδαμε από μακριά τη χώρα της Αλήθειας και περάσαμε πάνω από τη χώρα των Αναμνήσεων. Σειρά είχε η χώρα των Παιδιών και στο τέλος, φτάσαμε στην πιο όμορφη χώρα, τη χώρα των Βιβλίων.
Εκεί ήταν μαζεμένη όλη η γνώση του κόσμου. Πελώριες βιβλιοθήκες με εκατομμύρια βιβλία περίμεναν κάθε μέρα επισκέπτες από όλα τα μέρη του κόσμου. Το κτήριο της κάθε βιβλιοθήκης συναγωνιζόταν σε ομορφιά και πρωτοτυπία τα άλλα. Το ένα πανύψηλο με γυάλινα παράθυρα προσέφερε στους αναγνώστες το φυσικό φως του ήλιου που χρωμάτιζε το κάθε βιβλίο που κρατούσαν στα χέρια τους, ενώ το άλλο είχε όμορφα φώτα πάνω στα γραφεία που έδιναν μια πιο ρομαντική αίσθηση στον χώρο.
Πολλά μικρά βιβλιοπωλεία γεμάτα δερματόδετα βιβλία με τους τίτλους τους γραμμένους με χρυσά γράμματα και βιτρίνες γεμάτες από σπάνιες εκδόσεις φιλοξενούσαν στα τραπεζάκια τους μικρές παρέες που συζητούσαν και αντάλλασσαν απόψεις για βιβλία που είχαν ήδη διαβάσει, πίνοντας τον καφέ τους. Τα παιδιά χαρούμενα με τις σάκες τους πήγαιναν στο σχολείο ενώ στα διαλείμματα διάβαζαν τα παραμύθια τους.
Οι δρόμοι είχαν ονόματα μεγάλων συγγραφέων και σε κάθε έναν υπήρχε η αναπαράσταση των σπιτιών στα οποία έγραψαν τα μεγάλα τους έργα.
Το σπίτι του Ρώσου συγγραφέα Τολστόι με τον δημιουργικό του χώρο γεμάτο από διαφορά βιβλία, μερικά λουλούδια και τις σημειώσεις του από τα έργα του «Πόλεμος και Ειρήνη» και «Άννα Καρένινα».
Πιο κάτω το σπίτι του Τζον Στάινμπεκ, με μια πολυθρόνα να κυριαρχεί στο γραφείο του και στην γραφομηχανή του μια σελίδα από το βιβλίο του «Τα σταφύλια της οργής».
Το σπίτι του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, με ένα παλιό τραπέζι με τις σημειώσεις του από τα «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς», τα τετράδιά του κι ένα ποτήρι. Στη γειτονιά που έμοιαζε με το Παρίσι, ένα αριστοκρατικό διαμέρισμα με το όνομα του Βίκτωρος Ουγκό απ´έξω, είχε ένα όμορφο σαλόνι που φαίνεται ότι ήταν ο χώρος συνάντησης των πιο διάσημων προσωπικοτήτων του Κινήματος του Ρομαντισμού, που ο συγγραφέας θα τους μιλούσε για το αριστούργημά του «Οι άθλιοι».
Στη γειτονιά που λεγόταν Αγία Πετρούπολη και απέναντι από μια εκκλησία σε ένα ταπεινό κτήριο, ήταν το σπίτι του Ντοστογέφσκι. Πάνω στο τραπέζι που έγραψε το υπέροχο «Αδελφοί Καραμαζόφ» και τόσα άλλα βιβλία που έμειναν στην ιστορία, ήταν ακουμπισμένα το δερμάτινο πορτοφόλι του, η πένα του και διάσπαρτα στο χώρο μια ομπρέλα, το καπέλο του, τα παραμύθια που διάβαζε στα παιδιά του, ένα ξύλινο αλογάκι και διάφορες κούκλες.
Όλες οι δραστηριότητες των κατοίκων αυτής της χώρας περιστρέφονταν γύρω από τα βιβλία, εργαστήρια επεξεργασίας χαρτιού, τυπογραφεία, βιβλιοδετεία, μαγαζιά με κάθε είδους μολύβια, πένες, σελιδοδείκτες, αφίσες και προτομές συγγραφέων και αίθουσες διαλέξεων και παρουσιάσεων νέων έργων. Το πιο μεγάλο όμως και εντυπωσιακό κτήριο ήταν το Υπουργείο Βιβλίου. Εκεί μελετούσαν και σχεδίαζαν πώς θα προστάτευαν το βιβλίο από την μεγάλη τεχνολογική εξέλιξη και πώς θα μετέφεραν την αγάπη για το βιβλίο και στις επόμενες γενιές. Αυτή ήταν η προτεραιότητα όλων αυτών που αγαπούσαν τη γνώση και τα βιβλία.
Καθώς επέστρεφα με τον χαρταετό στο σπίτι μου, σκεφτόμουν ότι η Βιβλιοχώρα θα ήταν η χώρα που θα ήθελα να ζω.
ΤΕΛΟΣ
