Νόπη Γραικούση
Ξύπνησα, μα δεν ήμουν σίγουρος αν ακόμη ονειρευόμουν, το άρωμά σου πλανάται μέσα στο δωμάτιο. Κοιτάζω με αγωνία γύρω μου. Σε ψάχνω. Πάντα σηκωνόσουν πρώτη να πας στο μπάνιο. Αλλά, στο δειλό φως της μέρας που προσπαθεί να τρυπώσει από τις γρίλιες του παραθύρου, βλέπω την σκιά σου να γίνεται ένα με τον τοίχο. Μην φεύγεις.. όχι ακόμα. Σε παρακαλώ. Το κορμί μου ριγά καθώς ακόμα τα ακροδάκτυλά σου απαλά διεκδικούν κάθε εκατοστό του. Όχι, δεν ονειρεύομαι. Το αποτύπωμα από τα χείλη σου τα τριανταφυλλένια στο στόμα μου, ακόμα καίει. Τα σεντόνια μου άναρχα τσαλακωμένα μαρτυρούν το αποτύπωμα δυο κορμιών που πάλεψαν και χάθηκαν στη δίνη ενός έρωτα. Έρχεσαι κοντά μου… Το ήξερα πως δεν ονειρεύομαι. Ξαπλώνεις δίπλα μου και να τα σεντόνια μου βγάζουν κλαριά για να αγκαλιάσουν το κορμί σου. Αυτό το ακίνητο κορμί που τόσο λατρεύω. Σε αγκαλιάζω κι εγώ και κοιταζόμαστε στα μάτια. Ένα βλέμμα είναι αρκετό για να δώσει την συγκατάθεση στην αχόρταγη σάρκα να δαμάσει και να δαμαστεί σε έναν αναστεναγμό. Παλεύω πάνω στα σεντόνια, σε γεύομαι, ακούω την κοφτή σου ανάσα, νιώθω την εγκατάλειψή σου μέσα στα μπράτσα μου. Και αφήνομαι, αφήνομαι να χωθώ μέσα στις μπούκλες σου και να χαθώ στον χείμαρρο των αισθήσεων αλλά και των παραισθήσεων. Μίλα μου. Γιατί δεν μου μιλάς. Πεσ’ μου ότι ακόμα με αγαπάς. Εγώ έχω ξεχάσει όλες τις λέξεις κι έχω κρατήσει μόνο δύο. «Σε αγαπώ». Τα χείλη σου, ρόδο μισάνοιχτο, σαλεύουν, ψιθυρίζουν. Μα δεν ακούω τη φωνή σου, κελάηδισμα αηδονιού. Τα μάτια σου σκοτείνιασαν. Σκοτείνιασε το γαλάζιο σου. Θάλασσα σκοτεινή φουρτουνιασμένη απειλεί να με καταπιεί ολόκληρο. Ω! Ναι! Πάρε με μαζί σου. Μην με αφήνεις εδώ σε τούτη την πρόχειρη σχεδία. Τράβηξέ με στο βάθος της ψυχής σου και άσε με εκεί να σεργιανώ στο κορμί σου. Να είμαι εγώ ο θάνατός σου. Ήταν άραγε αυτό όνειρο ή αλήθεια;
ΤΕΛΟΣ