Πώς να κρυφτείς από αυτές;

Σε ένα παράλληλο σύμπαν τώρα, αυτό που ζω εγώ και που αφήνει αδιάφορο σχεδόν όλον τον πλανήτη και δικαίως, ετούτες τις μέρες μου έχει γίνει εμμονή το ποίημα του Καβάφη, τα Κεριά. Δεν είναι τόσο το θέμα που πραγματεύεται, που είναι ένα δυνατό θέμα, μα κυρίως ο τρόπος που το πραγματεύεται, οι λέξεις που χρησιμοποιεί. Με τρομοκρατούν με την αλήθεια τους. Είναι τόσο ισχυρές οι λέξεις και υπάρχει πάντα μία, μόνο μία, απολύτως κατάλληλη για να εκφράσει αυτό που θες να πεις και εγώ αυτό το ξέρω καλά σα συγγραφέας. Ο Καβάφης λοιπόν, εδώ έχει βρει ακριβώς τις σωστές λέξεις, και πώς αλλιώς βέβαια Καβάφης είναι αυτός, για να εκφράσει αυτό που θέλει. Οι λέξεις αυτού του ποιήματος λοιπόν, με ανατριχιάζουν με την ωμότητά τους, την απαράμιλλη ευθύτητά τους και το καίριο χτύπημα που επιφέρουν στο ψυχισμό μου. Μου υπενθυμίζουν συνεχώς αυτό που δεν μπορώ να κάνω. Να γυρίσω το κεφάλι πίσω να κοιτάξω τη θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων. Δε θέλω να τα βλέπω, με λυπούν. Προτιμώ να κοιτάζω εμπρός, τα αναμμένα. Εκείνο όμως που με συγκλονίζει περισσότερο είναι:
Δεν θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.
Αλίμονο στις λέξεις που καταφέρνουν να εκφράσουν με τέτοια ευστοχία αυτό που αληθινά συμβαίνει εντός μας! Πώς να κρυφτείς από αυτές;