Σιωπή.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν τώρα, αυτό που ζω εγώ και που αφήνει αδιάφορο σχεδόν όλον τον πλανήτη και δικαίως, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μία μικρή ιστορία που έγραψα κάποτε, πολλά, πάρα πολλά, χρόνια πριν. Φανταστική βεβαίως, τι νομίζατε πως υπάρχουν τέτοιου είδους άνθρωποι σήμερα…
Σιωπή.
Θα μπορούσα να ισχυριστώ, χωρίς ενδοιασμό, πως είναι ολοφάνερη η ανωτερότητά μου έναντι όλων των ανθρώπων που με περιστοιχίζουν. Καθότι όμως με έναν τέτοιο ισχυρισμό μπορεί να φανώ αλαζών, θεώρησα καλύτερο να συμβουλευτώ την αλάθητη ματιά του, πάντα ειλικρινούς, καθρέφτη μου.
-Καθρέφτη μου, κάθομαι απέναντί σου, σε κοιτώ στα μάτια και σε ρωτώ: «Υπάρχει άλλος στον κόσμο τόσο τέλειος όσο εγώ;»
Δε μιλάς! Η σιωπή σου όμως εκκωφαντική.
Κανείς, το ξέρω, κανείς! Την τελειότητα της δικής μου ύπαρξης, κανείς δεν μπορεί να συναγωνιστεί. Μήτε στα νιάτα, μήτε στην ομορφιά, μήτε στην εξυπνάδα, μήτε στα πλούτη. Είμαι μοναδικός!
Σιωπάς! Η σιωπή σου όμως εκκωφαντική…
Κι ο καθρέφτης ρίγησε σαν να ‘νιωσε μια ανατριχίλα φοβερή και κύματα τρεμάμενα θόλωσαν τη μορφή…