Το καλύτερο  φάρμακο

Μαρία Πουλαντεράκη

Εδώ και λίγο καιρό, η αγαπημένη μου γιαγιά δεν αισθανόταν και πολύ καλά στην υγεία της. Ο γιατρός προσπάθησε να κάνει ότι μπορούσε με τα φάρμακά του και τις οδηγίες του. Δυστυχώς, η κατάσταση δεν καλυτέρευε. Η γιαγιά έπρεπε αναγκαστικά να εισαχθεί  στο νοσοκομείο.

Πέρασε μια εβδομάδα μαρτυρική για όλους. Η αγωνία μας δεν περιγράφεται. Περισσότερο από όλους έγώ, γιατί σαν μικρή που ήμουν, δεν καταλάβαινα- και δεν μου εξηγούσαν – κιόλας ακριβώς ,ποιά ήταν η κατάσταση της υγείας της γιαγιάκας μου.

Ένα πρωινό η μαμά μου ετοιμάστηκε βιαστική. Μου είπε ότι  θα πάει να φέρει τη γιαγιά στο σπίτι, γιατί θα χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή και επίβλεψη μετά από την έξοδο από το νοσοκομείο.

Εγώ από τη μία ανησύχησα από τα λόγια της μαμάς και  από την άλλη, χάρηκα λίγο που θα είχα τη γιαγιά στο σπίτι μαζί μας. Της είχα αδυναμία και πάντα μου έλειπε η επαφή μαζί της γιατί το σπίτι της ήταν κάπως μακριά από το δικό μας.

Το μεσημεράκι η μαμά επέστρεψε, φέρνοντας μαζί και την γιαγιά μου.’Ετρεξα καταπάνω της να την αγκαλιάσω και να τη φιλήσω με χαρά. Η μαμά μου είπε να προσέχω, να μην την κουράζω γιατί ήταν ακόμη πολύ αδύναμη.

Πραγματικά, φαινόταν κουρασμένη και πολύ αδυνατισμένη. Τρόμαξα όταν την κοίταξα προσεκτικά. Το δωμάτιο που θα φιλοξενούσε τη γιαγιά ήταν έτοιμο από μέρες. Εκεί πήγε και ξάπλωσε γιατί δεν ένιωθε και πολύ καλά. Καθόμουν στο κρεβάτι μου και σκεπτόμουν με ποιό τρόπο θα μπορούσα εγώ να βοηθήσω στην ανάρρωση της αγαπημένης μου γιαγιάς..

Αποφάσισα λοιπόν, να πηγαίνω κάθε βράδυ στο δωμάτιο της άρρωστης  και να της διαβάζω ένα παραμύθι για να κοιμάται καλύτερα.

Έτσι κι έκανα. Το πρώτο βράδυ που μπήκα μέσα με το παραμύθι στα χέρια, η γιαγιά απόρησε.’Ομως εγώ ήμουν αποφασισμένη να κάνω αυτό που είχα στο μυαλό.

 «Όπως εσύ, γιαγιάκα μου ,τόσες και τόσες φορές, μου διάβασες παραμυθάκια για να με πάρει ο ύπνος, ακόμα κι όταν ήμουν αρρωστούλα και είχα πυρετό, έτσι κι εγώ τώρα θα κάνω το ίδιο με σένα! Θα κάθομαι δίπλα σου να σου κρατώ συντροφιά!» απάντησα στις διαμαρτυρίες της γιαγιάς. «Εγώ τα θυμάμαι όλα όσα έκανες για μένα, μη νομίζεις  πως ξέχασα τα βράδια που περνούσαμε με τις όμορφες ιστορίες σου».

Αυτό εξακολούθησε κάθε βράδυ. Είχε γίνει η αγαπημένη μας συνήθεια.

Μετά από λίγες μέρες, ο γιατρός που ήρθε σπίτι, βρήκε τη γιαγιά πολύ καλύτερα.         «Κάποιος εδώ μέσα έκανε το θαύμα του. Η  άρρωστή μας δείχνει να έχει πολύ όρεξη για ζωή και τα κέφια της είναι εξαιρετικά . Τη βρίσκω σε πολύ καλή διάθεση και αυτό βοηθάει και στην ανάρρωσή της. Είμαι πολύ χαρούμενος!», είπε ο γιατρός στη μαμά μου πριν φύγει.

«Τελικά ήταν καλή η ιδέα σου, Μαράκι, με τα παραμύθια. Μάλλον εσύ  είσαι η αιτία για την καλή εξέλιξη της γιαγιά σου! Ανακάλυψες το καλύτερο φάρμακο.», είπε η μαμά γελώντας.

Το ίδιο βράδυ, χαρούμενη πολύ πήρα το καινούργιο μου παραμύθι και φορώντας τις πυτζάμες μου, εμφανίστηκα στο δωμάτιο της γιαγιάς. Χώθηκα δίπλα της στα σκεπάσματα και άρχισα την ανάγνωση. Πριν καλά καλά τελειώσω, βλέπω τη γιαγιά να έχει γύρει στο μαξιλάρι της με ένα ευτυχισμένο χαμόγελο μέχρι τ αυτιά. Σιγά σιγά, γλίστρησα από το κρεβάτι και βγήκα πισωπατώντας· η γιαγιά κοιμόταν του καλού καιρού…