Μαρία Πουλαντεράκη
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά που είχε μεγάλα κατακόκκινα μήλα. Κάθε πρωί, ένα μήλο έπεφτε από το δέντρο, κυλούσε ως την άκρη του χωραφιού και έφτανε σε μια μικρή καταπακτή που υπήρχε σε έναν βράχο. Αμέσως η καταπακτή άνοιγε και το μήλο κατέβαινε κυλώντας στα σκαλιά. Μόλις έφτανε κάτω το παρελάμβανε ένας μεγάλος αρουραίος με χοντρά γυαλιά και μεγάλα μουστάκια. Ευθύς αμέσως το τοποθετούσε σε μια ζυγαριά, κατόπιν με ένα διαβήτη έκανε κάποιους περίπλοκους συνδυασμούς και εφόσον το μήλο πληρούσε τους όρους το έφερνε στον μεγάλο πάγκο.
Κάτω από τον βράχο, λειτουργούσε ένα πλήρως εξοπλισμένο εργοστάσιο επεξεργασίας μήλων. Από τις δύο μεριές του πάγκου, κάθονταν αρουραίοι και ποντικάκια. Όλοι φορούσαν σκουφιά στο κεφάλι και άσπρες ποδιές. Ο καθένας είχε ένα πόστο και όλα κυλούσαν ρολόι. Εδώ σε αυτό το εργοστάσιο, τα μήλα μεταμορφώνονταν στα πιο γλυκά και νόστιμα επιδόρπια.
Άλλα έμεναν, έτσι φρέσκα, καλογυαλισμένα, έτοιμα για φρουτοκατάνυξη. Άλλα προορίζονταν για παντός είδους γλυκίσματα. Μερικά έπαιρναν το μπάνιο τους μέσα σε καυτή σοκολάτα ή μέσα σε κρυσταλλωμένη ζάχαρη, κάποια σε συμπυκνωμένους χυμούς και άλλα γίνονταν πραγματικοί πίνακες ζωγραφικής.. Ειδικοί αρουραίοι – ζωγράφοι, με μικρά πινέλα, βουτηγμένα σε πάστα χρωματιστής ζάχαρης, τους έδιναν την πιο εξαίσια μορφή.
Η μεγάλη υπόγεια αίθουσα περιτριγυριζόταν από μικρά ράφια. Μέσα εκεί περίμεναν τα μήλα που πάνω τους υπήρχε ότι μπορούσε κανείς να φανταστεί και να επιθυμήσει. Δέντρα, χρωματιστά λουλούδια, πρόσωπα ζώων, αστέρια, ποτάμια και άλλα πολλά! Ήταν πραγματικά έργα τέχνης!
Ο επιστάτης – αρουραίος, καθόταν στο γραφείο του και γύριζε αφοσιωμένος τις σελίδες ενός ,χίλιες φορές μεγαλύτερου από τον ίδιο, βιβλίου. Με τα γυαλιά του χαμηλά σημείωνε, κύκλωνε και ήλεγχε ένα ατελείωτο πίνακα γεμάτο ονόματα και διευθύνσεις. Και για να μην μείνετε με την περιέργεια, να σας ενημερώσω πως σε αυτό το θεόρατο βιβλίο, ήταν σημειωμένα τα ονόματα των παιδιών της χώρας εκείνης.. Μαζί με τα ονόματα, ήταν γραμμένες οι πράξεις και τα φερσίματα του κάθε παιδιού για έναν ολόκληρο μήνα. Ανάλογα λοιπόν με τον χαρακτήρα του παιδιού, ο αρουραίος, του έστελνε με τον κ.Δωροκουνέλη, το μήλο που του άρμοζε.
Κάθε βράδυ, ο κούνελος έμπαινε κρυφά στα σπίτια και ακουμπούσε το δώρο του πλάι στο παιδικό κρεβάτι. Όπως θα καταλάβατε, τα πιο περίτεχνα μήλα, εκείνα με τα ζωγραφισμένα σχέδια, δίνονταν στα παιδιά που είχαν δείξει την καλύτερη διαγωγή μέσα στον μήνα.
Οι γονείς, που όταν ήταν και οι ίδιοι παιδιά , είχαν πάρει κι εκείνοι τα μήλα τους, ήξεραν καλά τι σήμαινε αυτό το δώρο και έτσι μπορούσαν να μαθαίνουν στα δικά τους παιδιά, πως να γίνονται όλο και καλύτεροι άνθρωποι. Γι αυτό σε εκείνη τη μακρινή χώρα, όλοι οι κάτοικοι ήταν αγαπημένοι και χαρούμενοι. Η φουντωτή μηλιά είχε μια μεγάλη αποστολή να εκτελέσει και την είχε πετύχει τέλεια.
Μια μέρα, από τη μηλιά έπεσε ένα μικρό αλλά τέλειο μηλαράκι. Κύλησε χαριτωμένα μέχρι την καταπακτή του βράχου και κατέβηκε χοροπηδώντας τα σκαλιά.
Ο μεγάλος αρουραίος, ξαφνιάστηκε. Πρώτη φορά έβλεπε ένα τόσο μικρό αλλά και τόσο τέλειο μήλο. Δεν ήξερε όμως τι να το κάνει. Βλέπετε δεν έμοιαζε στο μέγεθος με τα συνηθισμένα. Μια και δυο το πήγε στον επιστάτη. Εκείνος το περιεργάστηκε και το ακούμπησε πάνω στο γραφείο του. Το μηλαράκι πικράθηκε λίγο.
Ο καιρός περνούσε, η δουλειά στο υπόγειο μηλοεργοστάσιο κυλούσε κανονικά, ώσπου ένα πρωί ο επιστάτης διάβασε κάτι που τον εντυπωσίασε πραγματικά. ‘Ένα μικρό αγοράκι, ο Πέτρος, μοιραζόταν το κουλούρι του καθημερινά, με έναν συμμαθητή του. Το σημαντικό ήταν πως ο Πέτρος προερχόταν από μια αδύναμη οικονομικά οικογένεια που με κόπο εξασφάλιζε το καθημερινό του κολατσιό. Κι όμως, δεν δίσταζε να το μοιραστεί.
Ο επιστάτης, σκέφτηκε πολύ. Τα μάτια του τυχαία έπεσαν στο μικρό τέλειο μηλαράκι. Τόσο ιδιαίτερο, έπρεπε να έχει μια εξίσου ιδιαίτερη αποστολή. Το βλέμμα του φωτίστηκε. Φώναξε αμέσως τον μεγάλο αρουραίο και του ζήτησε να βουτήξει το μηλαράκι μέσα σε λιωμένο χρυσό. Έτσι κι έγινε. Το μικρό μηλαράκι έγινε ένα πολύτιμο χρυσό μήλο. Ο παραλήπτης φυσικά θα ήταν ο μικρός Πέτρος. Το ίδιο κιόλας βράδυ ο κ. Δωροκουνέλης, το άφησε πλάι στο μαξιλάρι του.
Σίγουρα οι γονείς του θα γνώριζαν τον καλύτερο τρόπο να χρησιμοποιηθεί, ώστε η μακριά διαδρομή του από τη μηλιά έως το μαξιλάρι του Πέτρου να έχει την ωραιότερη κατάληξη!
Πολύ όμορφο και τρυφερό