Κατερίνα Μιχαηλίδου
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία κοπέλα που είχε ένα μοναδικό χάρισμα: όταν έπαιζε στο πιάνο, η μουσική της ήταν τόσο γλυκιά που όποιος την άκουγε μαγευόταν και υπάκουε στη θέλησή της. Το χάρισμα αυτό της το είχε δώσει η νονά της, η Ηχώ, και της είχε πει να το χρησιμοποιεί μόνο για καλό. Μια μέρα που έπαιζε στο πιάνο, η μουσική της έμοιαζε να βγαίνει από την ψυχή της και τα πουλιά είχαν σταματήσει να κελαηδούν και την άκουγαν μαγεμένα, ενώ οι συγχωριανοί της δεν τολμούσαν να κουνηθούν για να μη κάνουν τον παραμικρό θόρυβο.
Όλα ήταν γαλήνια μέχρι τη στιγμή που ακούστηκαν ποδοβολητά αλόγων να τρέχουν προς το χωριό και άγριοι στρατιώτες ξεφύτρωσαν από παντού και άρχισαν να καταστρέφουν και να λεηλατούν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Η κοπέλα σταμάτησε να παίζει, σκέπασε το πιάνο της και έτρεξε μαζί με τους χωρικούς να κρυφτεί.
Μετά από λίγο επικράτησε ησυχία. Οι στρατιώτες έφυγαν αλλά άφησαν πίσω τους κατεστραμμένα χωράφια και ό,τι άλλο βρέθηκε στον δρόμο τους. Ο θυμός και οι απελπισμένες φωνές πήραν τη θέση της ηρεμίας του χωριού. Οργή πλημμύρισε την κοπέλα και για πρώτη φορά αποφάσισε να παρακούσει τη νονά της.
Κάθισε στο πιάνο της και άρχισε να παίζει θυμωμένη κάνοντας την ευχή οι εισβολείς να βρουν έναν άσχημο θάνατο. Την ίδια ώρα το καράβι στο οποίο είχαν επιβιβαστεί οι στρατιώτες έπεσε σε τρομερή θαλασσοταραχή και τα τεράστια κύματα δεν άργησαν να το καταπιούν. Η κοπέλα μη μπορώντας να σταματήσει τον θυμό της συνέχισε να παίζει στο πιάνο της. Μετά από λίγο όμως, δεν ακουγόταν καμία νότα. Όσο και αν χτυπούσε τα πλήκτρα δεν έβγαινε κανένας ήχος. Εξαντλημένη ξέσπασε σε κλάματα.
«Δεν φτάνει,» σκέφτηκε, «το κακό που βρήκε το χωριό μας, έχασα και το ταλέντο μου.» Τότε εμφανίστηκε η νονά της η Ηχώ.
«Παράκουσες την ευχή μου και χρησιμοποίησες το ταλέντο σου για να εκδικηθείς αυτούς που σας έκαναν κακό. Ήσουν οργισμένη, όμως η εκδίκηση είναι ένα κίνητρο που κατακλύζει τη ψυχή και την μαυρίζει. Κανένας ήχος δεν θα ξαναβγεί από το πιάνο σου, η σιωπή θα σε συνοδεύει μέχρι να βγάλεις από μέσα σου το μίσος.»
«Μα δεν μπορώ να ξεχάσω ό,τι έγινε, πώς θα σταματήσω να μισώ αυτούς που μας έκαναν τόσο κακό;» ρώτησε η κοπέλα.
«Αυτό θα το βρεις μόνη σου» είπε η νεράιδα και εξαφανίστηκε.
Η κοπέλα βγήκε έξω και περπάτησε μέχρι το δάσος, άκουσε τα πουλιά να κελαηδούν πάλι και τα ζώα να συνεχίζουν τη ζωή τους όπως και πριν. Το ποτάμι κυλούσε όπως πάντα και τα λουλούδια πρόσφεραν τα χρώματα και τα αρώματά τους στον αέρα. Η φύση ήταν όμορφη και συνέχιζε να ανθίζει.
Και τότε κατάλαβε. Τα ζώα και τα πουλιά δεν ζητούν εκδίκηση, αντιμετωπίζουν τη ζωή όσο δύσκολη και αν είναι και η φύση ανακάμπτει μετά από κάθε καταστροφή. Συνέχισε να περπατάει πολλές ώρες και με κάθε της βήμα αισθανόταν τον θυμό της να φεύγει. Μετανιωμένη πια, γύρισε στο σπίτι της.
Η μόνη της παρηγοριά ήταν το πιάνο της. Κάθισε και άγγιξε τα σιωπηλά του πλήκτρα κλαίγοντας. Και ξαφνικά, μια νότα ακούστηκε, πολλές ακόμη ακολούθησαν, μέχρι που μια γλυκιά μελωδία απλώθηκε στο δωμάτιο. Το μίσος είχε φύγει από την ψυχή της και η μαγεία της μουσικής της είχε ξαναγυρίσει.
Ωραίο το δίδαγμα και το συμπέρασμα στο τελείωμα!!!