Δόθηκαν πέντε λέξεις, (μανιτάρι, κλάμα, σκιά, ρούχα, πούπουλα), στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής και ο Σταμάτης Σιδηροκαστρίτης, μαθητής της Γ’ Δημοτικού, μας έφτιαξε αυτό το υπέροχο παραμύθι!!!
Ας πετάξουμε μαζί με το ιπτάμενο παραμύθι του Σταμάτη…
«Το κλάμα του μανιταριού»
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μανιτάρι φυτεμένο στο δάσος σε ένα μέρος που δεν υπήρχε τίποτε άλλο κοντά του εκτός από χόρτα και θάμνους. Κανένα άλλο μανιτάρι να του κάνει συντροφιά. Έτσι, ένιωθε μεγάλη μοναξιά και πολύ συχνά άκουγε κανείς το κλάμα του. Πόσο θα ήθελε να ήταν παρέα με τα άλλα μανιτάρια, που βρίσκονταν στην απέναντι μεριά και τα χώριζε ένα ποτάμι.
Σήμερα το κλάμα του ήταν τόσο πολύ, που η σκιά του δεν άντεξε και του φώναξε:
«Φτάνει πια με τα δάκρυα, μούσκεμα με έχεις κάνει. Δεν μπορώ να σταθώ άλλο κοντά σου.» Το μανιτάρι στενοχωρημένο εξήγησε στη σκιά του ότι δεν το έκανε επίτηδες, αλλά ένιωθε μεγάλη μοναξιά. Τότε, η σκιά του το λυπήθηκε και αποφάσισε να το βοηθήσει. Φώναξε τον αετό, την κουκουβάγια και τον παπαγάλο και τους ζήτησε μερικά πούπουλα για να τα φτιάξει ρούχα, να τα φορέσει το μανιτάρι και να πετάξει ψηλά. Έτσι, θα μπορούσε να πάει κοντά στους φίλους του. Τα πουλιά δέχτηκαν και έδωσαν τα πούπουλα και στα γρήγορα φτιάχτηκαν μανίκια πουπουλένια, τα φόρεσε το μανιτάρι και αυτά το σήκωσαν ψηλά. Πέρασε το ποτάμι και βρέθηκε στο χωριό των μανιταριών. Εκεί, έβγαλε τα πουπουλένια φτερά και πήρε τη θέση του κοντά στα υπόλοιπα μανιτάρια, που το υποδέχτηκαν με χαρά.
Έτσι, βρήκε φίλους και ποτέ δεν έκλαψε ξανά και η σκιά του ήταν χαρούμενη που δεν βρεχόταν πια.
