Δεν ήταν ένας συνηθισμένος ντετέκτιβ ο Βάϊο Γκόλντ. Μιλούσε λίγο και παρατηρούσε πολύ, δίνοντας ιδιαίτερα μεγάλη σημασία στην ψυχή. Εστίαζε στον ψυχικό κόσμο, μελετώντας σχολαστικά εκείνον που τον ενδιέφερε, ώστε να τον κατανοήσει καλύτερα. Συνήθιζε να μισοκλείνει τα μάτια του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν έβλεπε καλά. Εκείνος όμως έβλεπε θαυμάσια με τα μεγάλα, εκφραστικά του μάτια, που τις περισσότερες φορές κοίταζαν μέσα από μια σχισμή. Ο μόνος λόγος που το έκανε αυτό, ήταν για να κρατάει κρυφές τις σκέψεις του. Ήταν ο τρόπος του, ώστε να αποπροσανατολίζει και να κυριαρχεί ευκολότερα στο βάθος της κάθε ψυχής. Μιλούσε λίγο και κάπως αλληγορικά, κοιτούσε με τον πιο εξεταστικό τρόπο και εμβάθυνε τόσο επιδέξια στην ψυχή, που, θέλοντας και μη, εξομολογούσουν ό,τι δεν θα ‘λεγες ποτέ σε κανέναν. Είχε το «χάρισμα της ματιάς», αν μπορούμε να το πούμε έτσι, και τόσα χρόνια στο επάγγελμα είχε αποκτήσει τη θέση που του άξιζε. Ο τρόπος που σκεφτόταν και ανέλυε τα γεγονότα είχε αποδειχθεί αλάνθαστος. Μάλιστα, κάποιες φορές δεν χρειαζόταν καν να μετακινηθεί από το γραφείο του για να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα.

Μέσα από αυτή τη στήλη, θα έχουμε τη χαρά να τον παρακολουθήσουμε στην επίλυση διαφόρων εγκλημάτων. Τα έργα θα ανεβαίνουν σε συνέχειες ανά τακτά χρονικά διαστήματα.