Μαρία Πουλαντεράκη
«Άντε Αλίκη, κάνε γρήγορα! Να ξεκινήσουμε κάποια στιγμή!», φώναξε ο Γιώργος, κουβαλώντας τη μεγάλη βαλίτσα στο αυτοκίνητο και δένοντας με τη ζώνη του πίσω καθίσματος τον Ορφέα, το μικρό σκυλάκι του ζευγαριού στην θέση του. Ήταν η πρώτη μέρα των διακοπών τους και ήθελαν να φύγουν όσο πιο νωρίς γινόταν.
Τελικά η κοπέλα εμφανίστηκε, σέρνοντας άλλο ένα μεγάλο σακ βουαγιάζ και αφού το τοποθέτησε πάνω από τη βαλίτσα, μπήκε στη θέση του συνοδηγού.
Ο Γιώργος έβαλε μπροστά και ξεκίνησαν επιτέλους για το λιμάνι του Πειραιά. Θα έπαιρναν το πλοίο για την Αίγινα, όπου θα περνούσαν τις μέρες της άδειάς τους.
«Τα κλειδιά του σπιτιού τα πήραμε;» ρώτησε η Αλίκη γελαστή, την στιγμή που έψαχνε στο ραδιόφωνο τον αγαπημένο της σταθμό.
«Θα περάσουμε τέλεια!» απάντησε ο νεαρός, «ευτυχώς που τα παιδιά μας παραχώρησαν το σπίτι τους και δεν θα χρειαστεί να πληρώσουμε ξενοδοχείο. Ήμασταν τυχεροί που η Άννα και ο Γιάννης θα πάνε φέτος διακοπές στην Ιταλία.»
Σε λίγες ώρες πατούσαν ήδη στο λιμάνι του νησιού και κατευθύνονταν στην Πέρδικα, στην περιοχή που βρισκόταν το σπίτι των φίλων τους.
‘Ήταν ένα όμορφο μικρό σπίτι, με μεγάλο κήπο και πολλά δέντρα. Μέσα στον κήπο υπήρχαν μεγάλα πήλινα πιθάρια γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια . Ένα σκεπασμένο πηγάδι, με μια όμορφη στάμνα επάνω του, διακοσμούσε υπέροχα την αυλή. Το τραπέζι της βεράντας ήταν στολισμένο με όμορφα ακροκέραμα που έδιναν έναν αέρα παλιάς εποχής. Το γεγονός ότι παντού υπήρχαν όμορφα πήλινα αντικείμενα, είχε την εξήγησή του. Η Άννα, η ιδιοκτήτρια του σπιτιού ήταν κεραμίστρια. Είχε συλλογή από παλιά αντικείμενα και είχε κατασκευάσει και η ίδια πολλά από αυτά.
Η Αλίκη και ο Γιώργος, αφού τακτοποίησαν τα πράγματά τους, άνοιξαν δύο αναπαυτικές πολυθρόνες και ξάπλωσαν με άνεση. Πήραν βαθιές ανάσες και ένιωσαν αμέσως πιο χαλαροί και ήρεμοι. Ο Ορφέας, έτρεχε πάνω κάτω στον κήπο, γαβγίζοντας ευχαριστημένος. Ποτέ πριν δεν είχε τόσο χώρο για παιχνίδια και τρεχαλητά. Έτσι όμορφα και ξέγνοιαστα περνούσαν οι μέρες για το χαρούμενο ζευγάρι και τον μικρό τους φίλο. Τα πρωινά, μπάνιο στη θάλασσα, τα απογεύματα και τα βράδια βόλτες στο νησί, φαγητό και ξεκούραση.
Ένα απόγευμα που έπιναν το καφεδάκι τους στην αυλή και ο σκυλάκος έτρεχε πέρα δώθε, άκουσαν έναν δυνατό θόρυβο, πετάχτηκαν επάνω και τι να δουν. Ο Ορφέας είχε κάνει το θαύμα του. Είχε ρίξει την στάμνα του πηγαδιού που είχε γίνει χίλια κομμάτια.
Η στενοχώρια τους ήταν μεγάλη. Σίγουρα οι φίλοι τους δεν θα θύμωναν, γιατί αγαπούσαν κι αυτοί τα ζώα και ήξεραν από τέτοιου είδους καμώματα, αλλά δεν ένιωθαν καλά οι ίδιοι με τη ζημιά που είχε προκληθεί. Έτσι αποφάσισαν να κατέβουν στην πόλη και να ψάξουν να βρουν μια παρόμοια στάμνα, ώστε να την αντικαταστήσουν. Στάθηκαν τυχεροί γιατί κάποιος ντόπιος τους πήγε σε ένα εργαστήριο κεραμικής και βρήκαν ακριβώς αυτό που έψαχναν.
Έτσι με την καρδιά ξαλαφρωμένη, τοποθέτησαν την καινούργια στάμνα στο σκέπασμα του πηγαδιού και συνέχισαν τις διακοπές τους. Βέβαια, είχαν σκοπό όταν συναντούσαν τους φίλους τους να τους ενημερώσουν για το ατύχημα.
‘Όμορφα και χαρούμενα πέρασαν οι μέρες και ήρθε ο καιρός να επιστρέψουν στην πόλη. Το ραντεβού με την ρουτίνα της καθημερινότητας δεν γινόταν να αναβληθεί.
Λίγες μέρες, αφ’ ότου το ζευγάρι επέστρεψε στην Αθήνα, ο Γιάννης και η Άννα, γύρισαν από την Ιταλία και πετάχτηκαν μέχρι την Αίγινα για ένα διήμερο.
Το απόγευμα που ο Γιάννης ξεκίνησε να ποτίζει τα φυτά, ακούμπησε τον καφέ του στο σκέπασμα του πηγαδιού. Τυχαία το βλέμμα του έπεσε στην πήλινη στάμνα.
Κάτι του τράβηξε την προσοχή. Φώναξε την Άννα και της έδειξε κάτι που του είχε χτυπήσει στο μάτι. Στο ένα χερούλι της στάμνας υπήρχε χαραγμένο, το όνομα του εργαστηρίου και η ημερομηνία κατασκευής. Η Άννα το είδε κι αυτή και κατάλαβε.
« Κάποιο ατύχημα είχαμε εδώ όπως φαίνεται, κάποιος την έκανε τη ζημιά του, άρα…», είπε χαμογελώντας στον άντρα της, κλείνοντάς του το μάτι. Και ο Γιάννης γελώντας συνέχισε τη φράση της: «Άρα το είχαν σπάσει και το αντικατέστησαν με καινούριο!»
