Σε ένα παράλληλο σύμπαν τώρα, αυτό που ζω εγώ και που αφήνει αδιάφορο σχεδόν όλον τον πλανήτη και δικαίως, ας μιλήσουμε για φλόγα!
Όχι για οποιαδήποτε φλόγα, αλλά για εκείνη το φλόγα που καίει στο μυαλό και την καρδιά ενός συγγραφέα. Ακόμη κι αν ο συγγραφέας είναι προικισμένος με αυτό που αποκαλούμε ταλέντο, η φλόγα στην αρχή δεν καίει τόσο έντονα στην ψυχή του. Για να το πω καλύτερα, σιγά σιγά με το πέρασμα των χρόνων και την όλο και σκληρότερη δουλειά, ο συγγραφέας καταφέρνει να κάνει αυτή τη μικρή φλόγα, πυρκαγιά. Να κάνει ένα γνήσιο, ατόφιο ταλέντο να μετατραπεί σε ένα τεράστιο πάθος.
Μέσα από αέναο μόχθο, ατέλειωτο χρόνο, άπειρα ψυχικά σκαμπανεβάσματα περί ικανότητας, αμφισβήτησης ταλέντου, και άλλων δαιμονίων, έρχεται τελικά, η στιγμή που η συγγραφή γίνεται κομμάτι του “είναι” του και τον οδηγεί σε μοναδικά μονοπάτια ευχαρίστησης και ολοκλήρωσης. Αυτά τα μονοπάτια βέβαια, είναι δυσεύρετα, δυστυχώς, καθώς τον περισσότερο καιρό η συγγραφή είναι βασανιστική και επίπονη. Όταν όμως, ο συγγραφέας κατακλύζεται από ευφορία, τότε όλα είναι μαγικά.
Θα προσπαθήσω να σας περιγράψω τι συμβαίνει εκείνη την ώρα στο μυαλό του, για να κατανοήσετε κάπως τη φλόγα που κατακαίει την ψυχή του. Οι λέξεις λοιπόν, πλανώνται γύρω του σαν πεταλούδες και ο ίδιος νιώθει δυνατός και άτρωτος. Μπορεί να καθοδηγήσει τους ήρωές του, να τους βάλει να αγαπήσουν ή να μισήσουν, να ζήσουν ή να πεθάνουν και τελικά καταφέρνει να πει την ιστορία που τόσο ποθεί. Δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του χρόνου, βυθίζεται στην ιστορία που τόσο λυρικά του ψιθυρίζει η έμπνευση και βιώνει την υπέρτατη ευχαρίστηση. Η φλόγα καίει την ψυχή του και κείνος δίνεται ολόκληρος σε αυτή την έξαψη. Μοναδική, συγκλονιστική, θα έλεγα, εμπειρία. Δεν έρχεται κάθε μέρα στη ζωή ενός συγγραφέα, αλλά, όταν έρχεται, αντισταθμίζει κάθε στιγμή κόπου, πόνου και απογοήτευσης. Ακριβώς τότε είναι που η συγγραφή πετυχαίνει τον στόχο της, να προκαλεί ευχαρίστηση στον συγγραφέα.
Κι εδώ είναι το σημείο που ο συγγραφέας πρέπει να προσέξει. Να μην επιτρέψει στην ευχαρίστηση να μετατραπεί σε κολακεία ή ακόμη και ξελόγιασμα, διότι καραδοκεί το σβήσιμο αυτής της φλόγας. Δεν πρέπει να παρασυρθεί από την τεμπελιά και να επιτρέψει να χαμηλώσει ο πήχης, δίνοντας έργα προχειρογραμμένα ή και κακογραμμένα. Μία φορά να συμβιβαστεί με μία λέξη που δεν ανταποκρίνεται ακριβώς αλλά περίπου σε αυτό που θέλει να πει, μια φορά να βαρεθεί να κοπιάσει να βρει τη σωστή λέξη και η ζημιά έγινε. Θα ακολουθήσει και δεύτερη και τρίτη φορά και στο τέλος θα συνηθίσει στη μέτρια δουλειά και τα κακογραμμένα έργα. Τότε, η φλόγα θα σβήσει, το ταλέντο θα εξανεμιστεί. Το ταλέντο εμφανίζεται μέσα από τη φιλοπονία.
Ο συγγραφέας πρέπει να δίνει έργα γραμμένα με ήθος, ευγένεια και θάρρος, δημιουργήματα υψηλής λογοτεχνίας. «Έργα, που θα μιλούν για αγάπη και τιμή και έλεος και υπερηφάνεια και συμπόνια και θυσία. Για τα πανανθρώπινα ζητήματα της καρδιάς.», σύμφωνα με τον Ουίλιαμ Φώκνερ. Ως πνευματικός καθοδηγητής, καθώς διδάσκει και ψυχαγωγεί ταυτόχρονα, έχει ισχυρή επιρροή στο μυαλό και τις καρδιές των αναγνωστών. Αγγίζει τα καίρια ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και μπορεί να την οδηγήσει σε ανώτερα στάδια εξέλιξης, βελτίωσης, κατανόησης.
Έχει χρέος λοιπόν, να δίνει τέτοιου είδους έργα καθώς το όφελος είναι τεράστιο τόσο για τον ίδιο όσο και για τον αναγνώστη. Αφενός, ο ίδιος απολαμβάνει τη συγγραφή και κρατάει τη φλόγα ζωντανή και αφετέρου, ο αναγνώστης διδάσκεται και ευφραίνεται από τα αναγνώσματα.
Υπέροχο
Ευχαριστώ Κατερίνα!