«Το γηροκομείο»

Κατερίνα Μιχαηλίδου

Έχω μπει σε έναν ήσυχο κήπο και λίγα μόνο μέτρα με χωρίζουν από την πόρτα του μεγάλου κτηρίου με την πινακίδα “Κέντρο Φροντίδας Ηλικιωμένων”. Δεν περπατώ μόνη μου, δίπλα μου είναι η κόρη μου, η Ελένη μου.

Το συζητούσαμε πολύ καιρό ότι δεν θα μπορούσα πια να μένω μόνη μου, τα γηρατειά έχουν καταβάλει τον οργανισμό μου και το μυαλό μου όλο “ταξιδεύει”, έχω γίνει πολύ αφηρημένη και ξεχνάω πράγματα. Να, την περασμένη εβδομάδα έβαλα την κατσαρόλα με το φαγητό στη φωτιά, το ξέχασα και το θυμήθηκα όταν άρχισε να μυρίζει καμένο. Όσο για τα φάρμακά μου… ούτε συζήτηση, αν δεν με πάρει η Ελένη τηλέφωνο να μου τα θυμίσει δεν θα τα πάρω ποτέ.

Η Ελένη ερχόταν κάθε μέρα για να με δει αλλά για λίγο, έχει πια τη δική της οικογένεια με δύο μικρά παιδιά που την έχουν ανάγκη. Τι να πρωτοκάνει; Δουλειά, σπίτι, σύζυγο;

Είχαμε σκεφτεί να έρχεται για βοήθεια μια “γυναίκα” -όπως συνηθίζουμε να τις λέμε- όμως εγώ δεν συμφώνησα. Δεν ήθελα καμία “γυναίκα” να μπει στο νοικοκυριό μου, να μπει στην κρεβατοκάμαρα που μοιραζόμουν τόσα χρόνια με τον άντρα μου και γέμιζε με τις χαρούμενες φωνές των παιδιών μου τα Κυριακάτικα πρωινά. Δεν ήθελα καμία “γυναίκα” να γίνει μέρος των αναμνήσεων που είχα από αυτό το σπίτι. Δεν ήθελα όμως και να επιβαρύνω τα παιδιά μου με τη φροντίδα μου, ή να ανησυχούν συνέχεια ακόμα και με την παραμικρή αδιαθεσία μου και να τρέχουν το βράδυ να μου βρουν γιατρό όπως συνέβη αρκετές φορές.

 Το γηροκομείο, ή για να ακουστεί πιο όμορφα, το Κέντρο Φροντίδας Ηλικιωμένων, μου φάνηκε καλύτερη λύση. Τα παιδιά μου έκαναν έρευνα και κατέληξαν ότι, το καλύτερο για μένα ήταν αυτό από το οποίο με χωρίζουν λίγα βήματα. Δεν είναι βέβαια φτηνό και ούτε η σύνταξη μου μετά από  40 χρόνια εργασίας φτάνει, όμως τα παιδιά μου με διαβεβαίωσαν ότι μπορούν να βοηθήσουν αρκεί να είμαι εγώ καλά. Η διαφήμιση του λέει ότι παρέχεται πλήρης ιατρική βοήθεια, ότι το προσωπικό είναι φιλικό και εκπαιδευμένο, ότι οι ηλικιωμένοι απασχολούνται με διάφορες δραστηριότητες (εγώ θα διαλέξω την αγγειοπλαστική πάντα μου άρεσε η ιδέα) ότι ακολουθούν το ιδανικό διαιτολόγιο για κάθε τρόφιμο και άλλα όμορφα, που μοιάζουν πιστευτά.

Μήπως όμως όλα ακούγονται πολύ όμορφα για να είναι αλήθεια; Τώρα που έφτασε η ώρα να σφίξω το χέρι της υπεύθυνης του “Κέντρου” που μας υποδέχεται και να περάσω το κατώφλι αισθάνομαι να πανικοβάλλομαι. Και αν όλα είναι μόνο διαφήμιση; αν τα παιδιά μου δεν έρθουν να με ξαναδούν; αν δεν μπορέσω να αντέξω;

Φόβος με κυριεύει, το χέρι όμως της κόρης μου που πιάνει το δικό μου και η ζεστή φωνή της που ακούγεται να λέει “μαμά μην ανησυχείς, όλα καλά θα πάνε. Θα ερχόμαστε 2 φορές την εβδομάδα να σε βλέπουμε και κάθε Κυριακή θα σε παίρνουμε για φαγητό για να βλέπεις και τα εγγόνια σου”.

Όταν είπε “μαμά σε αγαπάμε” ένα δάκρυ αισθάνθηκα να κυλάει από τα μάτια μου, όχι από στεναχώρια αλλά από συγκίνηση γιατί ήξερα ότι έλεγε την αλήθεια μέσα από την καρδιά της.