Τελικά η καλοσύνη δεν ανταμείβεται πάντα. Πέρασα όλη μου τη ζωή να φροντίζω και να προσέχω τον άντρα και τα παιδιά μου και τώρα κοίτα με. Κάθομαι μόνη μου στην παλιά δερμάτινη πολυθρόνα μου και περιμένω τους γιους μου να με πάνε στο γεροκομείο. «Θα έχεις περισσότερη φροντίδα εκεί». Έτσι μου είπαν. Ανοησίες! Απλώς θέλουν να με ξεφορτωθούν. Τελικά, είχε δίκιο η κόρη μου. «Όταν έρθει η ώρα θα σου γυρίσουν την πλάτη μαμά» μου είχε πει ένα πρωινό. Δεν την πίστεψα. Την χαστούκισα. Αχ, μακάρι να μου κοβόταν το χέρι! Όμως είναι αργά πια, πολύ αργά για να ζητήσω συγχώρεση. Θα ζήσω έτσι. . .μέχρι το τέλος της ζωής μου. Το μόνο που μετανιώνω είναι ότι δεν πρόλαβα να της πω πόσο την αγαπούσα. Ποτέ δεν της το είχα πει. Έδειχνα πάντα την αγάπη μου στους γιους μου και ποτέ σε εκείνη. Και τώρα οι ίδιοι μου οι γιοί μου γυρίζουν την πλάτη. Τελικά όλοι κάποια στιγμή πληρώνουν για τα λάθη τους. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Και τώρα είναι η σειρά μου να πληρώσω!
Σε λίγες σειρές, μια τεράστια αλήθεια!!! Σε όλους μας θυμίζει κάτι….